13. Iedereen is van de wereld
Zondag 7 augustus, 2022
Tijd voor een blogverhaal na een – voor ons- stille dag op het terrein. De afgelopen weken hebben we namelijk ons huis en tuin gedeeld samen met mijn broer en zijn gezin. Bij elkaar waren we met z’n 10-en en dat liep als de tierelier! De kinderen hebben zich vermaakt, de jongsten keken peuter-pesterijtjes van elkaar af en we hebben samen vooral veel tijd met elkaar doorgebracht, kunnen sparren en kletsen en we hebben veel spelletjes gespeeld. Heerlijk! Mijn schoonzus kan trouwens heerlijk koken, dat was voor ons de mazzel, daar tegenover stond dan wel weer een berg afwas (haha). Eigenlijk zwaaiden we de familie Blom afgelopen donderdag al uit, maar in de avond keerden ze alweer terug.. (niets ernstigs, het was stiekem gewoon TE leuk hier denk ik :P). Vanmorgen vertrokken ze echt, dat was voor iedereen even schakelen!
Maar de rust komt niet ongelegen. Na het herstellen van Covid (wat best even duurde trouwens) zitten we nu wederom in de ziekte-modus. Bij Nóra is ruim een week geleden Lyme ontdekt. Flink balen, gelukkig lijkt ze weinig klachten te hebben van de Lyme zelf. De antibioticakuur is wel een pittige, maar ze bikkelt zich er (met wat extra rust momenten) goed doorheen! Over de zorg zijn we trouwens echt positief verrast. Toen we de kringen net ontdekten, zijn we naar de Huisartsenpost in de buurt gegaan, zij hielpen ons fijn en belden meteen naar Cluj of we terecht konden. Dat bleek niet het geval, dus gaven ze ons daar alvast voor 1 dag antibiotica. De volgende dag konden we naar het ziekenhuis, in dat gebouw is een speciale afdeling voor Lymepatiënten en de hoofdarts heeft plek voor Nóra gemaakt (ze zat eigenlijk vol). Nu is het even doorzetten (en hopen dat één kuur voldoende is) over een poosje mogen we voor controle weer terug. Ondanks de schrik staan we er positief in, en alert.. dat waren we gelukkig al!
Familiebezoek.. ziekenhuisbezoek… maar we hadden nóg meer bezoek. Wilde honden hebben pas ons kuikenhok opengebroken en 25 kuikens opgegeten. Een paar dagen later wisten de roofvogels de kippen ook te vinden en zo zijn er nog eens 3 kippen overleden.
Al dat wild.. Menigeen vraagt zich wel eens af of Bobbie (die nogal hard kan blaffen) die beesten niet op afstand kan houden. Van de week rende er nog een vos voorbij toen we in de avond nog even buiten zaten. Bobbie gaf echter geen kik, deed alsof hij niets doorhad en bleef op z’n plek. Wel is hij een kei in het verjagen van wespen, hij slaat aan, rent en springt en vangt er zelfs soms één. Er zijn al heel wat wespen door hem weggevlogen!
Pech.. dat heeft iedereen wel eens. Maar goed.. we hebben ermee te dealen. Zoals de titel zegt: “Iedereen is van de wereld”. En zo zien we het ook. We balen soms, vloeken en hebben ook heus wel eens verdriet. Maar schakelen kunnen we ondertussen prima, het zoeken naar een balans samen met de natuur blijft een uitdaging die jaren in beslag gaat nemen. Ondertussen hebben we al honderden koeken gebakken en verkocht, ontmoeten we nieuwe mensen en komen er telkens nieuwe (creatieve) ideeën waarmee we weer verder kunnen en waar we erg enthousiast van worden. Het oogstseizoen is ondertussen van start gegaan, de weckketel staat een paar keer per week aan en buiten koken we regelmatig in de ketel boven een vuurtje. Ondanks de warmte is het genieten geblazen van al dat lekkers!
Nu ik bedacht dat dit het einde van het blogverhaal was, springt Max net bij me op schoot. Max? Ja Max ja.. Tijdens het familiebezoek twijfelde mijn schoonzus al of Minnie wel echt een meisje was. Ze was nog klein en jong toen we haar kregen en dachten echt dat het een meisje was, maar warempel.. nu begonnen we allemaal toch een beetje te twijfelen. Later, toen Tóbiás enthousiast zijn kastdeur op slot draaide, naar ons keek en “Zo, klaar!” zei, vroegen we hem de kast toch maar open te doen. En ja hoor.. daar kwam de kat uit. Wat hebben we gelachen! We twijfelden al en nu kwam de kat de kast nog uit ook! Dus bij deze: Dag Minnie, Hallo Max!
En nu brei ik er echt een einde aan, tot gauw!
Maar de rust komt niet ongelegen. Na het herstellen van Covid (wat best even duurde trouwens) zitten we nu wederom in de ziekte-modus. Bij Nóra is ruim een week geleden Lyme ontdekt. Flink balen, gelukkig lijkt ze weinig klachten te hebben van de Lyme zelf. De antibioticakuur is wel een pittige, maar ze bikkelt zich er (met wat extra rust momenten) goed doorheen! Over de zorg zijn we trouwens echt positief verrast. Toen we de kringen net ontdekten, zijn we naar de Huisartsenpost in de buurt gegaan, zij hielpen ons fijn en belden meteen naar Cluj of we terecht konden. Dat bleek niet het geval, dus gaven ze ons daar alvast voor 1 dag antibiotica. De volgende dag konden we naar het ziekenhuis, in dat gebouw is een speciale afdeling voor Lymepatiënten en de hoofdarts heeft plek voor Nóra gemaakt (ze zat eigenlijk vol). Nu is het even doorzetten (en hopen dat één kuur voldoende is) over een poosje mogen we voor controle weer terug. Ondanks de schrik staan we er positief in, en alert.. dat waren we gelukkig al!
Familiebezoek.. ziekenhuisbezoek… maar we hadden nóg meer bezoek. Wilde honden hebben pas ons kuikenhok opengebroken en 25 kuikens opgegeten. Een paar dagen later wisten de roofvogels de kippen ook te vinden en zo zijn er nog eens 3 kippen overleden.
Al dat wild.. Menigeen vraagt zich wel eens af of Bobbie (die nogal hard kan blaffen) die beesten niet op afstand kan houden. Van de week rende er nog een vos voorbij toen we in de avond nog even buiten zaten. Bobbie gaf echter geen kik, deed alsof hij niets doorhad en bleef op z’n plek. Wel is hij een kei in het verjagen van wespen, hij slaat aan, rent en springt en vangt er zelfs soms één. Er zijn al heel wat wespen door hem weggevlogen!
Pech.. dat heeft iedereen wel eens. Maar goed.. we hebben ermee te dealen. Zoals de titel zegt: “Iedereen is van de wereld”. En zo zien we het ook. We balen soms, vloeken en hebben ook heus wel eens verdriet. Maar schakelen kunnen we ondertussen prima, het zoeken naar een balans samen met de natuur blijft een uitdaging die jaren in beslag gaat nemen. Ondertussen hebben we al honderden koeken gebakken en verkocht, ontmoeten we nieuwe mensen en komen er telkens nieuwe (creatieve) ideeën waarmee we weer verder kunnen en waar we erg enthousiast van worden. Het oogstseizoen is ondertussen van start gegaan, de weckketel staat een paar keer per week aan en buiten koken we regelmatig in de ketel boven een vuurtje. Ondanks de warmte is het genieten geblazen van al dat lekkers!
Nu ik bedacht dat dit het einde van het blogverhaal was, springt Max net bij me op schoot. Max? Ja Max ja.. Tijdens het familiebezoek twijfelde mijn schoonzus al of Minnie wel echt een meisje was. Ze was nog klein en jong toen we haar kregen en dachten echt dat het een meisje was, maar warempel.. nu begonnen we allemaal toch een beetje te twijfelen. Later, toen Tóbiás enthousiast zijn kastdeur op slot draaide, naar ons keek en “Zo, klaar!” zei, vroegen we hem de kast toch maar open te doen. En ja hoor.. daar kwam de kat uit. Wat hebben we gelachen! We twijfelden al en nu kwam de kat de kast nog uit ook! Dus bij deze: Dag Minnie, Hallo Max!
En nu brei ik er echt een einde aan, tot gauw!