Didam 16 februari 2022
Twee voor de prijs van één
Nog een paar dagen werken, nog een paar dagen inpakken en dan.. hops.. over 3 weken hopen we toch echt al een eind onderweg te zijn naar ons nieuwe thuis. De kriebels nemen toe, de spanning natuurlijk ook. Wat hebben we er zin in! Maar o.. wat staat ons precies te wachten? We gaan het beleven.. ons nieuwe leven staat voor de deur!
Momenteel leven we in twee werelden een beetje voor de helft eigenlijk. In Palatca zijn ze begonnen met het opknappen van onze badkamer, het witten van de muren en het opruimen van de laatste spullen (halve inboedel van vorige eigenaar stond er nog in namelijk). Dagelijks worden we wel gebeld met vragen of krijgen we wat foto’s. De nieuwsgierigheid neemt toe! Ons plan van aanpak is bijna af, nog even afmaken, printen en vooral zorgen dat het bij de hand ligt straks. En kijk ik nu even over mijn schouder naar rechts, dan zie ik een muur van ingepakte veilingfruitkisten naast me staan. Gelabeld en genummerd, zo weten we wat erin zit. Kijk ik trouwens naar links (andere coördinaties sla ik over hoor!) dan zie ik daar een vrolijk ingekleurde deur, hallo.. waar zijn de laatste 80 dagen gebleven? Al 80 hokjes van de tekening op de deur zijn ingekleurd: onze symbolische aftelkalender. Nog steeds kijkt Nóra er naar uit het laatste hokje in te kleuren, de topper!
Naast het vele contact met familie en kennissen uit Roemenië (die al popelend op ons staan te wachten) leven we ook heel erg in het nu.
Begin deze maand stond trouwens de wereld wel heel even stil, Tóbiás had een flinke buikgriep en hield geen vocht meer binnen. Binnen een paar dagen zat hij tegen uitdroging aan en zo werden we al gauw doorgestuurd naar het ziekenhuis. Lang leven fijne verpleging! Na een nacht ziekenhuis (met vocht via de sonde) mochten we weer naar huis. Ondertussen is Tóbiás gelukkig weer opgeknapt (en ook nog jarig vandaag), al vragen we ons wel eens af Wát ze in de sonde hebben gedaan (was het echt water? Hij is sindsdien echt een megapeuter!) en Óf er geen gat in zijn maag is ontstaan (hij stopt niet meer met eten).
Afgelopen weekend was onze afscheidsreceptie. Veel kennissen en vrienden kwamen nog even gedag zeggen en we zijn ontzettend verwend. Wat boffen we toch met veel mooie mensen om ons heen. Soms is het al wel even slikken hoor, we beseffen maar al te goed dat er genoeg hobbels op de weg zullen komen en daar zal het gemis van familie en vrienden/kennissen er één van zijn.
Nog een paar weken.. inpakken, sorteren, klussen, bellen, overleggen en afscheid nemen. Spannend, maar mooi. Mijn volgende berichtje? Die schrijf ik vanuit Roemenië! Dag lieve lezers, jullie horen van ons 😉
Bedankt
een mooi en simpel woord
en wat voelt het fijn
dat je hem af en toe hoort.
Bedankt!
Ja, deze is echt voor jou
In welke vorm jouw gift ook was
Bedankt dat je zei “ja ik vertrouw”
Hulp kregen we in vele vormen
Met geld, materiaal of verbaal
Ook nog door wat handige mensen
Dus bij deze: Bedankt allemaal!
Momenteel leven we in twee werelden een beetje voor de helft eigenlijk. In Palatca zijn ze begonnen met het opknappen van onze badkamer, het witten van de muren en het opruimen van de laatste spullen (halve inboedel van vorige eigenaar stond er nog in namelijk). Dagelijks worden we wel gebeld met vragen of krijgen we wat foto’s. De nieuwsgierigheid neemt toe! Ons plan van aanpak is bijna af, nog even afmaken, printen en vooral zorgen dat het bij de hand ligt straks. En kijk ik nu even over mijn schouder naar rechts, dan zie ik een muur van ingepakte veilingfruitkisten naast me staan. Gelabeld en genummerd, zo weten we wat erin zit. Kijk ik trouwens naar links (andere coördinaties sla ik over hoor!) dan zie ik daar een vrolijk ingekleurde deur, hallo.. waar zijn de laatste 80 dagen gebleven? Al 80 hokjes van de tekening op de deur zijn ingekleurd: onze symbolische aftelkalender. Nog steeds kijkt Nóra er naar uit het laatste hokje in te kleuren, de topper!
Naast het vele contact met familie en kennissen uit Roemenië (die al popelend op ons staan te wachten) leven we ook heel erg in het nu.
Begin deze maand stond trouwens de wereld wel heel even stil, Tóbiás had een flinke buikgriep en hield geen vocht meer binnen. Binnen een paar dagen zat hij tegen uitdroging aan en zo werden we al gauw doorgestuurd naar het ziekenhuis. Lang leven fijne verpleging! Na een nacht ziekenhuis (met vocht via de sonde) mochten we weer naar huis. Ondertussen is Tóbiás gelukkig weer opgeknapt (en ook nog jarig vandaag), al vragen we ons wel eens af Wát ze in de sonde hebben gedaan (was het echt water? Hij is sindsdien echt een megapeuter!) en Óf er geen gat in zijn maag is ontstaan (hij stopt niet meer met eten).
Afgelopen weekend was onze afscheidsreceptie. Veel kennissen en vrienden kwamen nog even gedag zeggen en we zijn ontzettend verwend. Wat boffen we toch met veel mooie mensen om ons heen. Soms is het al wel even slikken hoor, we beseffen maar al te goed dat er genoeg hobbels op de weg zullen komen en daar zal het gemis van familie en vrienden/kennissen er één van zijn.
Nog een paar weken.. inpakken, sorteren, klussen, bellen, overleggen en afscheid nemen. Spannend, maar mooi. Mijn volgende berichtje? Die schrijf ik vanuit Roemenië! Dag lieve lezers, jullie horen van ons 😉
Bedankt
een mooi en simpel woord
en wat voelt het fijn
dat je hem af en toe hoort.
Bedankt!
Ja, deze is echt voor jou
In welke vorm jouw gift ook was
Bedankt dat je zei “ja ik vertrouw”
Hulp kregen we in vele vormen
Met geld, materiaal of verbaal
Ook nog door wat handige mensen
Dus bij deze: Bedankt allemaal!
Bedankt voor alle gevers: klein en groot. Wat hebben we al veel opgehaald, superlief! Wil je ook nog een donatie doen? Klik dan op onderstaande link: https://whydonate.nl/fundraising/Rigo/nl/ |