Inucu the place to be?!
Terwijl de decoratie op de Turta Dulce koeken aan het drogen is, zie ik dan eindelijk mijn kans om een blog te schrijven. Afgelopen week kwamen wij erachter dat er bij Nationaal Park De Hoge Veluwe stil wordt gestaan bij het 100 jarig bestaan van Roemenië. Er is een markt, optredens en tentoonstellingen. Gaaf! Aardig dat wij zijn, nam ik contact op met de organisator om Turta Dulce koeken aan te bieden. Dat we zelf opeens een marktkraam kregen van 4 meter, was niet helemaal de bedoeling. Maar goed… Adorján fulltime aan het werk en ik druk als moeder en juf reageerden wij enthousiast: tijd maken we er wel voor en natuurlijk willen wij die tafel wel! Nu –ietwat vermoeid door de langere avonden- beginnen de koeken vorm te krijgen en ben ik blij dat ik morgen lekker voor de klas mag staan (even bijkomen :-D).
Een paar weken geleden begon onze eerste echte familiereis naar Roemenië. Dit ging erg goed, Nóra sliep het gros van de dag en om de paar uur stopten we, gooiden het speelkleed ergens op de grond en speelden we lekker een half uurtje met Nóra. Oké, toegeven: het laatste uurtje door Wenen heenrijden op dag 1 (op zoek naar onze overnachting) was geen heel groot succes. Nóra huilend, moe en hongerig, wij moe en chagrijnig.. ach ja.. zo heeft iedereen wel eens zijn momenten.
Op dag 2 kwamen we ’s avonds aan in Bontida. Eenmaal aangekomen hebben we genoten van familiegezelschap en op dag 3 vertrokken we al naar Inucu: op zoek naar een stuk grond. Eerlijk toegeven, Inucu kenden we alleen maar van Google en die afbeeldingen maakten ons wel positief. Maar ja.. de foto’s op internet geven niet altijd een realistisch beeld, dus spannend vonden we het wel! Eenmaal in Inucu aangekomen konden we opgelucht ademhalen. Het dorp zag er mooi en netjes uit, midden in de heuvels en Cluj is prima bereikbaar: ideaal dus!
Al wandelend met Nóra in de kinderwagen, kwamen er al gauw genoeg nieuwsgierige dames onze kant op (ofja… omaatjes, jullie kennen het beeld vast wel. Al pratend kwamen we erachter dat er best wat huizen te koop staan in dit mooie dorp. Twee huizen hebben we al bekeken, deze zijn helaas in zeer slechte staat en niet erg geschikt voor ons. Maar goed, we waren er 3 dagen en hebben (na anderhalf jaar zoeken) eindelijk een plek gevonden waar we ons thuis –denken te kunnen- voelen. Deze zomer gaan we weer terug naar Inucu, rustig op ons gemak eens rondlopen en kijken wat er te koop is. Heel snel verhuizen zit er niet in, we blijven nog even in Nederland, maar willen al wel een huis en een stukje grond kopen (als deze uiteraard aan onze wensen voldoet).
Nu zou ik bijna vergeten over de herder te vertellen. Vlakbij Inucu is een groot meer, prachtige foto’s zag ik ervan op internet. Daar moesten we heen! De weg naar het meer toe was al niet denderend (of ja.. we eigenlijk juist wel denderend, we denderden door de gaten van de weg heen). Het laatste stuk moesten we lopen. Met Nóra in de draagzak liepen we een paar kilometer toen we opeens een hond zagen. De hond leek erg rustig dus liepen we langs hem heen. Daarachter zagen we opeens een schaapskudde. Waar ik eerst verrukt was van enthousiasme (ik ben dol op die kuddes, ze zien er zo mooi uit!) waren wij zelf wat minder enthousiast toen er opeens 5 honden voor ons stonden te blaffen. Nóra had het trouwens wel naar haar zin, ze is dol op dieren en vond het erg grappig). Hoewel de schaapsherder riep dat de dieren “niets” zouden doen, hadden wij hier onze twijfels over. De honden kwamen vrij agressief over en jaren geleden ben ik al eens gebeten door een hond in Roemenië: geen pretje.. Met enige moeite lukte het de herder de honden bij ons weg te sturen. Het meer bleek uiteindelijk een flop, dus zijn we in de hitte gauw terug gegaan naar de auto. Achja.. weer wat geleerd ;-).
Ik wens jullie een hele fijn dag en mocht je aankomend weekend niets te doen hebben, kom gerust bij ons langs op de Roemeense markt. En mocht je op dieet zijn, er zijn genoeg andere dingen te doen!
Een paar weken geleden begon onze eerste echte familiereis naar Roemenië. Dit ging erg goed, Nóra sliep het gros van de dag en om de paar uur stopten we, gooiden het speelkleed ergens op de grond en speelden we lekker een half uurtje met Nóra. Oké, toegeven: het laatste uurtje door Wenen heenrijden op dag 1 (op zoek naar onze overnachting) was geen heel groot succes. Nóra huilend, moe en hongerig, wij moe en chagrijnig.. ach ja.. zo heeft iedereen wel eens zijn momenten.
Op dag 2 kwamen we ’s avonds aan in Bontida. Eenmaal aangekomen hebben we genoten van familiegezelschap en op dag 3 vertrokken we al naar Inucu: op zoek naar een stuk grond. Eerlijk toegeven, Inucu kenden we alleen maar van Google en die afbeeldingen maakten ons wel positief. Maar ja.. de foto’s op internet geven niet altijd een realistisch beeld, dus spannend vonden we het wel! Eenmaal in Inucu aangekomen konden we opgelucht ademhalen. Het dorp zag er mooi en netjes uit, midden in de heuvels en Cluj is prima bereikbaar: ideaal dus!
Al wandelend met Nóra in de kinderwagen, kwamen er al gauw genoeg nieuwsgierige dames onze kant op (ofja… omaatjes, jullie kennen het beeld vast wel. Al pratend kwamen we erachter dat er best wat huizen te koop staan in dit mooie dorp. Twee huizen hebben we al bekeken, deze zijn helaas in zeer slechte staat en niet erg geschikt voor ons. Maar goed, we waren er 3 dagen en hebben (na anderhalf jaar zoeken) eindelijk een plek gevonden waar we ons thuis –denken te kunnen- voelen. Deze zomer gaan we weer terug naar Inucu, rustig op ons gemak eens rondlopen en kijken wat er te koop is. Heel snel verhuizen zit er niet in, we blijven nog even in Nederland, maar willen al wel een huis en een stukje grond kopen (als deze uiteraard aan onze wensen voldoet).
Nu zou ik bijna vergeten over de herder te vertellen. Vlakbij Inucu is een groot meer, prachtige foto’s zag ik ervan op internet. Daar moesten we heen! De weg naar het meer toe was al niet denderend (of ja.. we eigenlijk juist wel denderend, we denderden door de gaten van de weg heen). Het laatste stuk moesten we lopen. Met Nóra in de draagzak liepen we een paar kilometer toen we opeens een hond zagen. De hond leek erg rustig dus liepen we langs hem heen. Daarachter zagen we opeens een schaapskudde. Waar ik eerst verrukt was van enthousiasme (ik ben dol op die kuddes, ze zien er zo mooi uit!) waren wij zelf wat minder enthousiast toen er opeens 5 honden voor ons stonden te blaffen. Nóra had het trouwens wel naar haar zin, ze is dol op dieren en vond het erg grappig). Hoewel de schaapsherder riep dat de dieren “niets” zouden doen, hadden wij hier onze twijfels over. De honden kwamen vrij agressief over en jaren geleden ben ik al eens gebeten door een hond in Roemenië: geen pretje.. Met enige moeite lukte het de herder de honden bij ons weg te sturen. Het meer bleek uiteindelijk een flop, dus zijn we in de hitte gauw terug gegaan naar de auto. Achja.. weer wat geleerd ;-).
Ik wens jullie een hele fijn dag en mocht je aankomend weekend niets te doen hebben, kom gerust bij ons langs op de Roemeense markt. En mocht je op dieet zijn, er zijn genoeg andere dingen te doen!