Van aaien tot maaien
Vrijdag 12 mei 2023
Mei! Hallo.. waar zijn de eerste vier maanden van dit jaar heen gevlogen? Tjee…. Die klok tikt ook maar door! Behalve in onze werkplaats.. die klok heeft sinds onze verhuizing al een nieuwe batterij nodig en geeft nog altijd half 5 aan. Daar gaan we binnenkort verandering in brengen, maargoed.. in welk tijdpad “binnenkort” past? Haha!
Voor degene die zich een beetje zorgen maken over onze griepjes: het gaat de goede kant op! We kuchen nog een beetje, snotteren, maar dat nemen we voor lief: we zitten daarentegen wel weer in een positievere flow en dat werkt heerlijk!
Even terugkerend op mijn inleiding van dit blog. Het eerste jaar Roemenië.. Ik weet niet HOE we alles geregeld hebben, ik weet geen eens meer WAT we allemaal gedaan en meegemaakt hebben, maar dat we nog niet helemaal AAN stonden, dat is een feit. Met zo’n soort roes in standje overleven de dagen door, puin ruimen, alle nieuwe dingen tot je nemen. Achja.. het heeft ook wel zo zijn charme achteraf gezien, of zie het als “onderdeel van het proces” “hoort er allemaal bij”. Zo kwam Adorján er van de week achter, dat het mes van zijn maaimachine verkeerd om gemonteerd zat. Hij heeft vorig jaar dus geregeld gemaaid met de botte kant van het mes! Door de snelheid, werd het gras alsnog kort (kapot geslagen), maar gut.. we hebben er wel hard om moeten lachen van de week. Hallo?? Waar waren we met onze koppies vorig jaar? 😉
En laat ik niet opscheppen, we zijn er nog niet hoor! Maar stiekem kruipen er wel wat nieuwe trekjes ons gezin binnen die duiden op integratie als je het mij vraagt. We worden begroet en gezien door de mensen uit onze omgeving, weten bij wie we kunnen aankloppen en onze gewoontes veranderen langzaam mee. Waar ik eerder altijd nogal stipt op tijd was, ook qua dagstructuur (hup kids.. precies op dat tijdstip naar bed!) sluimert de Roemeense cultuur langzaam ons gezin binnen. Het gaat niet echt om de tijd, het gaat meer hoe zij zich voelen. Zijn ze nog even heerlijk aan het spelen, dan liggen ze er ’s avonds ook wel eens om kwart over 8 in (oké.. mochten er nu Roemenen zijn die dit blog lezen, ik weet dat jullie heel hard lachen, want kwart over 8 is nog vrij vroeg, maar voor mij.. haha!).
Daarbij hangt de zomer ook echt in de lucht. Waar we in de winter ’s avonds vroeg in bed lagen, werken we nu een uurtje langer door. Overdag – wanneer de kids rusten- pakken we er wat sneller een boek bij.. even een rustmoment: heerlijk!
Het voedselbos.. onze droom. Voor het eerst zaten we daar met z’n vieren op onze knieën met de handen in de grond. Stuk gras gemaaid in de boomgaard, gaten gemaakt en planten maar. Het was mooi en bijzonder deze eerste fysieke stap samen te mogen zetten met de kids. In elk gegraven gat in de grond compost: kleien maar! Bramen en Frambozen erin, toedekken, wat water erbij en nu afwachten maar. Tijdens het graven, onthoofdden we nog per ongeluk een hazelworm: domme pech.. mooie beesten!
Helaas zit er nog aardig wat fruitmot in de bloesems van de jonge bomen. Maargoed, deze gaan niet vanzelf weg. We starten dit jaar met een biologisch bestrijdingsproces en hopen de mot met een jaar of 3 á 4 uit de bomen te hebben. Dat symboliseert wel een beetje de realiteit. Tijd… waar we soms zouden willen dat de tijd even stil zou staan, hebben we het juist ook nodig dat hij doortikt. Wie zaait, zou oogsten, wie doorzet, zou uiteindelijk ook die winsten boeken. Daar gaan we voor: een mooie dynamische leefomgeving welke (zo goed als) in balans is. En dat heeft tijd nodig, maar bovenal: een potje geduld van onze kant.
Leuke ezelsbrug naar de oma van Adorján: Ze is al behoorlijk op leeftijd, maar reist nog heel wat rond. Even naar haar zoon in Hongarije, haar dochter in Canada of op bezoek bij zussen in de stad. Van de week zei ze tegen Adorján “ik heb er genoeg van, ik ben oud en hoor nu op een bankje aan de weg te zitten, kijkend naar de mensen die voorbij lopen, wachtend op de dood”. Adorján reageerde daarop: “ah oma, dat is jammer, want aankomende week moet ik naar de stad waar je zus woont”. Oma meteen enthousiast, “oké, ik ga mee, dan ga ik daarna wel op dat bankje zitten”.
Geduld in wat ieder verwacht. De ene verwachting totaal anders dan de andere. Wat de toekomst ons brengt weet niemand. Leven zoals we dat vorig jaar deden, is niet te doen, zonde van de tijd eigenlijk. Klinkt zwaar he? Is het niet hoor, we zijn blij weer de dingen om ons heen te zien, meer te beleven, hallo lente: we genieten nog even van je voor je plek maakt voor de zomer.
(en ondertussen hebben we onze eerste eigen gemaakte kaasje van dit jaar al op! Het was overigens een ongeduldig kaasje. Had eigenlijk nog moeten rijpen, maar ja.. ik kan het echt niet laten hem aan te snijden om hem “even te proeven”. Dat is een term die dagelijks hier te horen is. Tóbiás proefde vandaag de bakpoeder nog even (zucht) was overigens heeeel lekker volgens hem (zou ik ook zeggen in zijn situatie, koppig ding!)).
Fijn weekend allemaal! <3
Voor degene die zich een beetje zorgen maken over onze griepjes: het gaat de goede kant op! We kuchen nog een beetje, snotteren, maar dat nemen we voor lief: we zitten daarentegen wel weer in een positievere flow en dat werkt heerlijk!
Even terugkerend op mijn inleiding van dit blog. Het eerste jaar Roemenië.. Ik weet niet HOE we alles geregeld hebben, ik weet geen eens meer WAT we allemaal gedaan en meegemaakt hebben, maar dat we nog niet helemaal AAN stonden, dat is een feit. Met zo’n soort roes in standje overleven de dagen door, puin ruimen, alle nieuwe dingen tot je nemen. Achja.. het heeft ook wel zo zijn charme achteraf gezien, of zie het als “onderdeel van het proces” “hoort er allemaal bij”. Zo kwam Adorján er van de week achter, dat het mes van zijn maaimachine verkeerd om gemonteerd zat. Hij heeft vorig jaar dus geregeld gemaaid met de botte kant van het mes! Door de snelheid, werd het gras alsnog kort (kapot geslagen), maar gut.. we hebben er wel hard om moeten lachen van de week. Hallo?? Waar waren we met onze koppies vorig jaar? 😉
En laat ik niet opscheppen, we zijn er nog niet hoor! Maar stiekem kruipen er wel wat nieuwe trekjes ons gezin binnen die duiden op integratie als je het mij vraagt. We worden begroet en gezien door de mensen uit onze omgeving, weten bij wie we kunnen aankloppen en onze gewoontes veranderen langzaam mee. Waar ik eerder altijd nogal stipt op tijd was, ook qua dagstructuur (hup kids.. precies op dat tijdstip naar bed!) sluimert de Roemeense cultuur langzaam ons gezin binnen. Het gaat niet echt om de tijd, het gaat meer hoe zij zich voelen. Zijn ze nog even heerlijk aan het spelen, dan liggen ze er ’s avonds ook wel eens om kwart over 8 in (oké.. mochten er nu Roemenen zijn die dit blog lezen, ik weet dat jullie heel hard lachen, want kwart over 8 is nog vrij vroeg, maar voor mij.. haha!).
Daarbij hangt de zomer ook echt in de lucht. Waar we in de winter ’s avonds vroeg in bed lagen, werken we nu een uurtje langer door. Overdag – wanneer de kids rusten- pakken we er wat sneller een boek bij.. even een rustmoment: heerlijk!
Het voedselbos.. onze droom. Voor het eerst zaten we daar met z’n vieren op onze knieën met de handen in de grond. Stuk gras gemaaid in de boomgaard, gaten gemaakt en planten maar. Het was mooi en bijzonder deze eerste fysieke stap samen te mogen zetten met de kids. In elk gegraven gat in de grond compost: kleien maar! Bramen en Frambozen erin, toedekken, wat water erbij en nu afwachten maar. Tijdens het graven, onthoofdden we nog per ongeluk een hazelworm: domme pech.. mooie beesten!
Helaas zit er nog aardig wat fruitmot in de bloesems van de jonge bomen. Maargoed, deze gaan niet vanzelf weg. We starten dit jaar met een biologisch bestrijdingsproces en hopen de mot met een jaar of 3 á 4 uit de bomen te hebben. Dat symboliseert wel een beetje de realiteit. Tijd… waar we soms zouden willen dat de tijd even stil zou staan, hebben we het juist ook nodig dat hij doortikt. Wie zaait, zou oogsten, wie doorzet, zou uiteindelijk ook die winsten boeken. Daar gaan we voor: een mooie dynamische leefomgeving welke (zo goed als) in balans is. En dat heeft tijd nodig, maar bovenal: een potje geduld van onze kant.
Leuke ezelsbrug naar de oma van Adorján: Ze is al behoorlijk op leeftijd, maar reist nog heel wat rond. Even naar haar zoon in Hongarije, haar dochter in Canada of op bezoek bij zussen in de stad. Van de week zei ze tegen Adorján “ik heb er genoeg van, ik ben oud en hoor nu op een bankje aan de weg te zitten, kijkend naar de mensen die voorbij lopen, wachtend op de dood”. Adorján reageerde daarop: “ah oma, dat is jammer, want aankomende week moet ik naar de stad waar je zus woont”. Oma meteen enthousiast, “oké, ik ga mee, dan ga ik daarna wel op dat bankje zitten”.
Geduld in wat ieder verwacht. De ene verwachting totaal anders dan de andere. Wat de toekomst ons brengt weet niemand. Leven zoals we dat vorig jaar deden, is niet te doen, zonde van de tijd eigenlijk. Klinkt zwaar he? Is het niet hoor, we zijn blij weer de dingen om ons heen te zien, meer te beleven, hallo lente: we genieten nog even van je voor je plek maakt voor de zomer.
(en ondertussen hebben we onze eerste eigen gemaakte kaasje van dit jaar al op! Het was overigens een ongeduldig kaasje. Had eigenlijk nog moeten rijpen, maar ja.. ik kan het echt niet laten hem aan te snijden om hem “even te proeven”. Dat is een term die dagelijks hier te horen is. Tóbiás proefde vandaag de bakpoeder nog even (zucht) was overigens heeeel lekker volgens hem (zou ik ook zeggen in zijn situatie, koppig ding!)).
Fijn weekend allemaal! <3