17. Een schouderklop in de tijdmachine
Zondag 12 november, 2023
Wanneer ik de kinderen nog even een extra knuffel en kus geef voor het slapen, roept Tóbiás me “wacht mam, ik moet nog één ding vertellen: szép álmokat!”. Oftewel: welterusten!
Het is tekenend, wat hebben de kinderen weer een enorme groei doorgemaakt. Onze peuter, gedraagt zich opeens als een kleuter en Nóra lijkt opeens een grote meid te zijn.
Opeens.. dat is het natuurlijk helemaal niet. Alles gaat stap voor stap, fase in, fase uit. Die fases geven je als ouder houvast, grijze haren, extra rimpels, jubelende momenten… alles heeft zo zijn charme.
De tijdmachine, we zitten er allemaal in. De tijd gaat door, altijd, of we nu willen of niet. Tot mijn schrik besefte ik me van de week dat we gewoon al langzaam naar het nieuwe jaar toegaan en dan al gauw kunnen vieren dat we 2 jaar in Palatca wonen. 2 jaar?! Waar blijft die tijd? De schrik maakt al snel plaats voor zelfreflectie wanneer de kids terugkomen van het wekelijkse uurtje kinderkerk hier in het dorp. Tijdens het kinderuur leren ze niet alleen samen muziek maken, maar spelen ze ook allerlei spelletjes. Afgelopen zaterdag moesten ze zichzelf complimentjes geven. Waar ben je trots op?
Thuis werd de vraag natuurlijk al gauw aan ons gesteld. Moeilijk vind ik dat soms nog, zo’n kritisch karakter heb ik, zo ééntje waarvan er in mijn achterhoofd vaak wel een stemmetje is die kan zeggen “ja maaaaar”.
Trots ben ik hoe we ondertussen behendig de dagen door jongleren. Zo voelt dat wel een beetje. Ballen hooghouden zou je het kunnen noemen, maar dat is vaak in negatieve situaties. Jongleren, dat is een talent, en we zijn er ondertussen behoorlijk goed in. Het hoogseizoen van de koeken is gestart, de tuin wordt winterklaar gemaakt, we racen van koerier naar de winkel en van school naar de bakkerij. Én we zorgen dat er tijd is voor onszelf als gezin; samen koken, wandelen, knutselen of een spelletje doen.
Dat laatste is denk ik wel de nieuwste optie in onze eigen tijdmachine. De familieknop staat meteen bovenaan en is natuurlijk het mooist. De impact van emigreren en zelf rondkomen hebben we vooraf wellicht ietwat onderschat, maar hé: af en toe een bal laten vallen tijdens het jongleren is echt geen probleem. Én daar, daar ben ik nou trots op.
Trots.. dat zouden we eigenlijk eens vaker moeten zijn. Trots op jezelf en lief voor elkaar. Vergeet je niet vandaag ook trots te zijn op jezelf?
Het is tekenend, wat hebben de kinderen weer een enorme groei doorgemaakt. Onze peuter, gedraagt zich opeens als een kleuter en Nóra lijkt opeens een grote meid te zijn.
Opeens.. dat is het natuurlijk helemaal niet. Alles gaat stap voor stap, fase in, fase uit. Die fases geven je als ouder houvast, grijze haren, extra rimpels, jubelende momenten… alles heeft zo zijn charme.
De tijdmachine, we zitten er allemaal in. De tijd gaat door, altijd, of we nu willen of niet. Tot mijn schrik besefte ik me van de week dat we gewoon al langzaam naar het nieuwe jaar toegaan en dan al gauw kunnen vieren dat we 2 jaar in Palatca wonen. 2 jaar?! Waar blijft die tijd? De schrik maakt al snel plaats voor zelfreflectie wanneer de kids terugkomen van het wekelijkse uurtje kinderkerk hier in het dorp. Tijdens het kinderuur leren ze niet alleen samen muziek maken, maar spelen ze ook allerlei spelletjes. Afgelopen zaterdag moesten ze zichzelf complimentjes geven. Waar ben je trots op?
Thuis werd de vraag natuurlijk al gauw aan ons gesteld. Moeilijk vind ik dat soms nog, zo’n kritisch karakter heb ik, zo ééntje waarvan er in mijn achterhoofd vaak wel een stemmetje is die kan zeggen “ja maaaaar”.
Trots ben ik hoe we ondertussen behendig de dagen door jongleren. Zo voelt dat wel een beetje. Ballen hooghouden zou je het kunnen noemen, maar dat is vaak in negatieve situaties. Jongleren, dat is een talent, en we zijn er ondertussen behoorlijk goed in. Het hoogseizoen van de koeken is gestart, de tuin wordt winterklaar gemaakt, we racen van koerier naar de winkel en van school naar de bakkerij. Én we zorgen dat er tijd is voor onszelf als gezin; samen koken, wandelen, knutselen of een spelletje doen.
Dat laatste is denk ik wel de nieuwste optie in onze eigen tijdmachine. De familieknop staat meteen bovenaan en is natuurlijk het mooist. De impact van emigreren en zelf rondkomen hebben we vooraf wellicht ietwat onderschat, maar hé: af en toe een bal laten vallen tijdens het jongleren is echt geen probleem. Én daar, daar ben ik nou trots op.
Trots.. dat zouden we eigenlijk eens vaker moeten zijn. Trots op jezelf en lief voor elkaar. Vergeet je niet vandaag ook trots te zijn op jezelf?
In de boekenwereld is er ook weer nieuws: lees je ook mijn auteursblog?