Vrijdag 26 augustus, 2022
Rigo din Palatca
De dagen worden langzaam korter en het werk; dat blijft zich opstapelen! Niets om te klagen overigens. De afgelopen weken zijn we druk bezig geweest met het oogsten. In de kelder staan naast potten augurken, nu ook paprika, tomatensaus, tomatensoep, allerlei soorten jam en een zakusca: een broodspread van allerlei soorten (gegrilde) groenten. Gisteren kwamen we tot de conclusie dat de eerste pruimen geoogst konden worden, gelukkig hadden we hulp van mijn schoonmoeder. Resultaat: 42 potten pruimencompote, vandaag staat de jam op het programma. We zijn nog altijd heel blij met de velen potjes koek- en speculaaskruiden uit NL, die zorgen ook bij de jam voor een heerlijk extra smaak.
Genoeg over eten (ik krijg er trek van zo vroeg op de ochtend!). Met ons gaat het goed! De zomervakantie loopt tegen het einde aan, en dat vinden we prima. Nóra is klaar met haar medicatie, springt weer vrolijk in het rond en speelt schooltje. Duidelijk dus: ze heeft weer zin om naar school te gaan! (gelukkig maar ook 😉). Tóbiás blijkt naast zijn streken, met zijn 2 jaar ook al best handig te zijn. Zo maak je hem erg gelukkig met een hamer, wat spijkers en een stukje hout (en ja hoor.. hij slaat gewoon raak zonder zichzelf pijn te doen).
De verkoop van koeken komt al lekker op gang. Vaak pakken we er in het weekend een markt of evenement bij om te verkopen en wekelijks staan we op de markt in een dorp vlakbij. Een paar weken geleden hadden we een goede verkoop in het weekend: geen koek meer over voor de wekelijkse markt in Mociu! Wel gingen we zelf even wat inkopen doen op de markt. Het was een heerlijke ochtend. Al lopend op de markt, werden we al meermaals aangesproken waarom we er niet stonden met de Turta Dulce. Met goede bekenden raakten we even aan de praat en een paar andere mensen bleven ook even plakken om mee te kletsen. Een -voor ons- onbekende vrouw kwam er even bij staan, en ook zij bleek ons niet te kennen. Dit tot verbazing van de anderen “Kent u dit gezin niet? Dit is de familie Rigo, uit Palatca!” Om er vervolgens wederom met verbazing achter te komen dat we er nog niet zo lang wonen, dus dat het niet heel gek is dat niet iedereen ons kent.
Een mooi proces is het, dat opgenomen en geaccepteerd worden in de omgeving. Waar we de eerste maanden vooral op onszelf aangewezen waren (familie woont niet op 5 minuten afstand), wordt er nu langzaam een sociaal netwerk gebouwd. Joská, onze achterbuurman is zo’n onderdeel van ons netwerk. Hij is onbereikbaar per telefoon, heeft alleen een paard met wagen als vervoersmiddel en is voor ons een belangrijke schakel in het dorp. Hij kent veel mensen en is bovendien een goede, betrouwbare man. Weten we iets niet of hebben we wat nodig voor de klussen rondom huis? Dan kunnen we altijd Joská vragen. En nee, hij heeft de antwoorden niet altijd binnen een paar minuten, denk eerder in dagen. Maar we kunnen wel op elkaar rekenen en dat is belangrijk. Maar wat trots was hij met zijn nieuwe hoed die wij hem gaven. We hebben hem wel uitgelachen toen hij alsnog met zijn oude, versleten hoed aan kwam zetten van de week. “Ik ga mijn nieuwe hoed toch niet zo opdoen? Die is voor zondag!”
En nu? Ontbijten maar! Adorján is al aan het werk bij de tomaten, nu is het nog lekker buiten! Mijn schoonmoeder komt nog een dagje helpen: jam en chutney staan op het menu om in te maken. De nieuwe kippen zijn alweer lekker aan het scharrelen (we hebben er 4 op dit moment). En de kinderen zijn ook klaar om nieuwe avonturen te sparen. Zullen we weer “zogenaamd-ijs” krijgen? Of openen ze weer hun eigen koekjes bakkerij? We wachten het rustig af: fijn weekend!
Genoeg over eten (ik krijg er trek van zo vroeg op de ochtend!). Met ons gaat het goed! De zomervakantie loopt tegen het einde aan, en dat vinden we prima. Nóra is klaar met haar medicatie, springt weer vrolijk in het rond en speelt schooltje. Duidelijk dus: ze heeft weer zin om naar school te gaan! (gelukkig maar ook 😉). Tóbiás blijkt naast zijn streken, met zijn 2 jaar ook al best handig te zijn. Zo maak je hem erg gelukkig met een hamer, wat spijkers en een stukje hout (en ja hoor.. hij slaat gewoon raak zonder zichzelf pijn te doen).
De verkoop van koeken komt al lekker op gang. Vaak pakken we er in het weekend een markt of evenement bij om te verkopen en wekelijks staan we op de markt in een dorp vlakbij. Een paar weken geleden hadden we een goede verkoop in het weekend: geen koek meer over voor de wekelijkse markt in Mociu! Wel gingen we zelf even wat inkopen doen op de markt. Het was een heerlijke ochtend. Al lopend op de markt, werden we al meermaals aangesproken waarom we er niet stonden met de Turta Dulce. Met goede bekenden raakten we even aan de praat en een paar andere mensen bleven ook even plakken om mee te kletsen. Een -voor ons- onbekende vrouw kwam er even bij staan, en ook zij bleek ons niet te kennen. Dit tot verbazing van de anderen “Kent u dit gezin niet? Dit is de familie Rigo, uit Palatca!” Om er vervolgens wederom met verbazing achter te komen dat we er nog niet zo lang wonen, dus dat het niet heel gek is dat niet iedereen ons kent.
Een mooi proces is het, dat opgenomen en geaccepteerd worden in de omgeving. Waar we de eerste maanden vooral op onszelf aangewezen waren (familie woont niet op 5 minuten afstand), wordt er nu langzaam een sociaal netwerk gebouwd. Joská, onze achterbuurman is zo’n onderdeel van ons netwerk. Hij is onbereikbaar per telefoon, heeft alleen een paard met wagen als vervoersmiddel en is voor ons een belangrijke schakel in het dorp. Hij kent veel mensen en is bovendien een goede, betrouwbare man. Weten we iets niet of hebben we wat nodig voor de klussen rondom huis? Dan kunnen we altijd Joská vragen. En nee, hij heeft de antwoorden niet altijd binnen een paar minuten, denk eerder in dagen. Maar we kunnen wel op elkaar rekenen en dat is belangrijk. Maar wat trots was hij met zijn nieuwe hoed die wij hem gaven. We hebben hem wel uitgelachen toen hij alsnog met zijn oude, versleten hoed aan kwam zetten van de week. “Ik ga mijn nieuwe hoed toch niet zo opdoen? Die is voor zondag!”
En nu? Ontbijten maar! Adorján is al aan het werk bij de tomaten, nu is het nog lekker buiten! Mijn schoonmoeder komt nog een dagje helpen: jam en chutney staan op het menu om in te maken. De nieuwe kippen zijn alweer lekker aan het scharrelen (we hebben er 4 op dit moment). En de kinderen zijn ook klaar om nieuwe avonturen te sparen. Zullen we weer “zogenaamd-ijs” krijgen? Of openen ze weer hun eigen koekjes bakkerij? We wachten het rustig af: fijn weekend!