Uitgestelde kriebels
mei 2020
Drie maanden oud is hij nu, onze zoon Tóbiás. En hoewel velen me al waarschuwden dat het leven met een tweede kindje echt zou veranderen; deze wereldverandering had ik dus niet zien aankomen. Dat is maar goed ook trouwens, want makkelijk was de eerste helft van dit jaar niet. Blij dat ik eindelijk was bevallen (half februari, na bijna 42 weken zwangerschap), ging ik met een flinke griep mijn kraamweek in. Al gauw nadat we opgeknapt waren, liet Corona haar gezicht zien en ging Nederland in lockdown. Je snapt het wel.. die twee kids volledige dagen om me heen, terwijl ik zelf nog herstellende was.. ik ben ondertussen een paar grijze haren rijker ;-).
Nu zijn we al weer heel wat maanden verder en komt de zomer in zicht. En hoewel landen langzaam grenzen openen, gaan wij er vanuit vakantie in en rondom ons huidige huisje te vieren. Hoewel veel vrienden en familie Tóbiás nog niet kennen, de doopdienst, kraamfeest, vakantie en voorbereidingen voor een emigratie nu worden uitgesteld, proberen wij -hoe cliché dit ook klinkt- er thuis het beste van te maken. We zijn blij allemaal in goede gezondheid te zijn en beeldbellen heel wat af om opa en oma in Roemenie toch een beetje te betrekken bij kleinkinderen die heel snel groeien.
Thuis is er altijd wel wat te doen. Zo hebben we hier onze eigen moestuin (waar we nu al sla en spinazie uit kunnen eten) en bakken we tweemaal per week ons eigen brood. Maar onze kriebels gaan verder dan dit. Heerlijk is het om eigen gemaakte yoghurt, jam en moes te eten. En wat geniet ik wanneer Adorján in zijn nopjes is, tijdens het koken/bakken of het ontleden van een kip. Van de week maakten we buiten een vuurtje in eigen tuin. Met in de ene hand een stuk brood en de andere hand een stok met wat varkensspek -hangend boven het vuur- depten we het spek af aan het broodje. Waar sommigen van jullie hier vast de rillingen van krijgen, zullen anderen de blijdschap die het ons geeft herkennen.
Ja.. misschien zijn we ook een beetje gek, dat beseffen we ons maar al te goed. Hoewel gek? Wat is gek in het nieuwe normaal als normaal zijn voor iedereen een andere betekenis heeft? Lekker jezelf zijn heet het, doen waar je je goed bij voelt. En hoewel we nu wat beperkt zijn, proberen we dat fijne gevoel naar ons huisje hier te halen.
Tot gauw! Want ook met uitstellende kriebels, kan ik prima een Blog schrijven.
Groetjes, Wilma
Nu zijn we al weer heel wat maanden verder en komt de zomer in zicht. En hoewel landen langzaam grenzen openen, gaan wij er vanuit vakantie in en rondom ons huidige huisje te vieren. Hoewel veel vrienden en familie Tóbiás nog niet kennen, de doopdienst, kraamfeest, vakantie en voorbereidingen voor een emigratie nu worden uitgesteld, proberen wij -hoe cliché dit ook klinkt- er thuis het beste van te maken. We zijn blij allemaal in goede gezondheid te zijn en beeldbellen heel wat af om opa en oma in Roemenie toch een beetje te betrekken bij kleinkinderen die heel snel groeien.
Thuis is er altijd wel wat te doen. Zo hebben we hier onze eigen moestuin (waar we nu al sla en spinazie uit kunnen eten) en bakken we tweemaal per week ons eigen brood. Maar onze kriebels gaan verder dan dit. Heerlijk is het om eigen gemaakte yoghurt, jam en moes te eten. En wat geniet ik wanneer Adorján in zijn nopjes is, tijdens het koken/bakken of het ontleden van een kip. Van de week maakten we buiten een vuurtje in eigen tuin. Met in de ene hand een stuk brood en de andere hand een stok met wat varkensspek -hangend boven het vuur- depten we het spek af aan het broodje. Waar sommigen van jullie hier vast de rillingen van krijgen, zullen anderen de blijdschap die het ons geeft herkennen.
Ja.. misschien zijn we ook een beetje gek, dat beseffen we ons maar al te goed. Hoewel gek? Wat is gek in het nieuwe normaal als normaal zijn voor iedereen een andere betekenis heeft? Lekker jezelf zijn heet het, doen waar je je goed bij voelt. En hoewel we nu wat beperkt zijn, proberen we dat fijne gevoel naar ons huisje hier te halen.
Tot gauw! Want ook met uitstellende kriebels, kan ik prima een Blog schrijven.
Groetjes, Wilma