Inladen, uitladen, ontladen & opladen
Palatca, maandag 14 maart 2022
Ja hoor..... m'n allereerste blog als inwoonster van Palatca! Wat gek... we moeten nog een beetje landen! Wat een heftige, mooie, intensieve periode is het. Waar de afgelopen twee jaar vooral veel afstand werd gehouden door alle maatregelen, moet ik zeggen dat we dit in pakweg één maand tijd wel weer ingehaald hebben. Wat hebben wij veel mensen ontmoet, gesproken, geknuffeld en gezien! Dit ging regelmatig gepaard met de nodige tranen, afscheid nemen. Maar o wat was het mooi! De vele kaartjes die we hebben gekregen moet ik nog even opzoeken trouwens.. geen flauw idee waar die zich bevinden op dit moment.
Het inladen van de vrachtwagen.. dat ging mooi man! Met een paar fijne helpers in de buurt was de klus zo geklaard. Vrachtwagen vol en toen... nog "even" de laatste spullen inpakken voor vertrek. Dat bleek nog flink tegen te vallen, spullen in de keukenla, badkamer, speelgoedkast... er leek geen eind aan te komen!
En daar was dan die laatste dag in NL. Toch best gek! De laatste nacht voor vertrek maakte ik er helemaal een spektakel van. Alle spanning en emotie kwam eruit, ik was moe en kreeg flinke buikgriep. Ondanks de buikgriep zijn we wel woensdag vertrokken (al was het een paar uur later). En daar gingen we dan: op naar Roemenië. Jeetje, wat rijdt dat langzaam zeg met een aanhanger, dat zijn we niet gewend. Met zo'n 90 km/h reden we via Duitsland, Oostenrijk en Hongarije naar Roemenië. Tussendoor twee overnachtingen, Nóra die zich zo'n 100x afvroeg of we al bijna in Palatca waren "kijk daar, ik zie ons huis!" of halverwege in Oostenrijk "ik moet plassen, maar ik wacht wel even tot we in Roemenië zijn mama". En wat een geluk hadden we met het weer, tijdens elke pauze konden we lekker spelen en rennen óf stoepkrijttekeningen maken voor de chauffeurs die onderweg waren met onze inboedel.
Afgelopen vrijdagavond zijn we thuis gearriveerd. Onwerkelijk en blij en met een huis en tuin versierd door oma Rigo (het was ook nog haar verjaardag) werden we onthaald. Mooi! Meteen zijn we gaan eten, douchen en slapen, want zaterdagochtend om 8 uur stond de vrachtwagen al paraat. Met vrieden en familie, een buurman met een traktor, eten, drinken en gezelligheid is het ons gelukt de hele wagen binnen 3 uur leeg te halen. Vrachtwagen leeg, voortuin vol! We hebben ervoor gekozen materialen zoveel mogelijk buiten (gesorteerd) op te slaan om overzicht te houden. Maar jeetje.. ik dacht dat ik grondig had opgeruimd (en weggegooid)? Dat had nog wel wat preciezer gemogen, waar laten we alles? We gaan het zien. Het komt vast goed, daar ben ik van overtuigd.
Zo.. ik sluit de boel af. Sorry voor spelfouten.. geen puf om de boel nog eens rustig door te lezen nu (het "opladen") moet nog gebeuren. Weet dat het goed met ons gaat, Tóbiás en Nóra zijn zichzelf, genieten van het buiten ontdekken en spelen, Bobbie is nog nooit zo vrolijk geweest én moe aan het eind van een dag en wij zijn druk, maar voelen ons hier vooral ook thuis.
Tot gauw!
Het inladen van de vrachtwagen.. dat ging mooi man! Met een paar fijne helpers in de buurt was de klus zo geklaard. Vrachtwagen vol en toen... nog "even" de laatste spullen inpakken voor vertrek. Dat bleek nog flink tegen te vallen, spullen in de keukenla, badkamer, speelgoedkast... er leek geen eind aan te komen!
En daar was dan die laatste dag in NL. Toch best gek! De laatste nacht voor vertrek maakte ik er helemaal een spektakel van. Alle spanning en emotie kwam eruit, ik was moe en kreeg flinke buikgriep. Ondanks de buikgriep zijn we wel woensdag vertrokken (al was het een paar uur later). En daar gingen we dan: op naar Roemenië. Jeetje, wat rijdt dat langzaam zeg met een aanhanger, dat zijn we niet gewend. Met zo'n 90 km/h reden we via Duitsland, Oostenrijk en Hongarije naar Roemenië. Tussendoor twee overnachtingen, Nóra die zich zo'n 100x afvroeg of we al bijna in Palatca waren "kijk daar, ik zie ons huis!" of halverwege in Oostenrijk "ik moet plassen, maar ik wacht wel even tot we in Roemenië zijn mama". En wat een geluk hadden we met het weer, tijdens elke pauze konden we lekker spelen en rennen óf stoepkrijttekeningen maken voor de chauffeurs die onderweg waren met onze inboedel.
Afgelopen vrijdagavond zijn we thuis gearriveerd. Onwerkelijk en blij en met een huis en tuin versierd door oma Rigo (het was ook nog haar verjaardag) werden we onthaald. Mooi! Meteen zijn we gaan eten, douchen en slapen, want zaterdagochtend om 8 uur stond de vrachtwagen al paraat. Met vrieden en familie, een buurman met een traktor, eten, drinken en gezelligheid is het ons gelukt de hele wagen binnen 3 uur leeg te halen. Vrachtwagen leeg, voortuin vol! We hebben ervoor gekozen materialen zoveel mogelijk buiten (gesorteerd) op te slaan om overzicht te houden. Maar jeetje.. ik dacht dat ik grondig had opgeruimd (en weggegooid)? Dat had nog wel wat preciezer gemogen, waar laten we alles? We gaan het zien. Het komt vast goed, daar ben ik van overtuigd.
Zo.. ik sluit de boel af. Sorry voor spelfouten.. geen puf om de boel nog eens rustig door te lezen nu (het "opladen") moet nog gebeuren. Weet dat het goed met ons gaat, Tóbiás en Nóra zijn zichzelf, genieten van het buiten ontdekken en spelen, Bobbie is nog nooit zo vrolijk geweest én moe aan het eind van een dag en wij zijn druk, maar voelen ons hier vooral ook thuis.
Tot gauw!