Vanuit een ander perspectief
Palatca, dinsdag 19 april 2022
Kijkend door een gekleurde bril kijken.. Ik denk dat het erg menselijk is en dat we het vrijwel allemaal doen. Je kijkt om je heen en vormt vrijwel direct al een mening over iets dat je ziet. En laat ik eerlijk zijn, als je als Nederlander door Roemenië rijdt, is er genoeg te zien om je mening over te vormen! Zo keek ik de afgelopen jaren regelmatig met een vleug van medelijden naar buiten spelende kinderen: zwarte vegen op het gezicht en met kapotte kleding aan. Ach denk je dan.. wat een armoe. Als ik nu naar onze kinderen kijk; hele dagen buiten, ontdekkend in de klei, modder, soms in de ochtend rondrennend met gevonden ijs (van de nachtvorst), gravend in mierenhopen (oké.. niet mijn favoriete onderdeel van het buitenspel), kliederend en genietend: dan zien zij er vaak net zo uit als die kindjes waar ik altijd direct medelijden mee had. Ik vind het vooral interessant, want oké… het is een feit dat er veel armoede is in Roemenië, maar soms zijn situaties ook gewoon zoals ze zijn, niet per sé negatief dus. Mooi vind ik dat, door nieuwe ervaringen kijk je weer anders naar situaties.
Na de nachtvorst waar ik de vorige keer over schreef, dachten wij na een paar nachten stoken in de boomgaard dat dat het laatste staartje van de winter achter de rug zou zijn. Nou.. echt niet dus! Nadien hebben we nog sneeuw gehad, flinke hagel en nog regelmatig vriest het in de nachten. Echter hebben we wel moeten besluiten onze grootse verwachtingen ietsje naar beneden te schroeven en hebben we besloten dat het niet haalbaar is elke nacht met nachtvorst te stoken. Hopelijk lukt het volgend jaar sproeiers in te zetten om de bomen te beschermen. Eigenlijk hebben we ons hele teeltplan aangepast. Hoe enthousiast we ook zijn, we gaan het simpelweg niet redden om zo’n 50 soorten groenten op de markt te brengen dit jaar. Haha.. leuk om te schrijven, dachten we echt dat dit haalbaar was? Hmmm…. 😊
Verder hierop inhakend wil ik jullie bedanken voor de vele leuke reacties. Het klopt: we voelen ons hier echt op onze plek. Maar heb niet de illusie dat alles hier al netjes is opgeruimd, op orde is en we zonder problemen (ofja.. uitdagingen) de dagen doorkomen. Haha.. nee dat is dus echt nog niet zo. We maken nog dagelijks overwegingen wat voor dat moment de prioriteit heeft qua werkzaamheden. Dat maakt dat nog niet alles dozen zijn uitgepakt of klusjes in huis af zijn. Wél staat de folietunnel er al! Lekker warm daarbinnen (haha.. schrijft een groene leek :P). Nu hopen dat onze plantjes zich niet opzij laten zetten door het aanwezige onkruid!
Niet alles is wat het lijkt.. zo ook voor de kinderen. Nóra is nog altijd van mening dat ons dorp “Roemenië” is, alles daarbuiten heeft een andere naam. Ook krijgen we regelmatig een klaagzang van de kids als we op eigen terrein aan het wandelen zijn “gaan we nog naar huis?!” “maar we zijn al thuis!” zeggen we dan (haha, heerlijk zo’n groot terrein!).
Klaar met typen.. ik ga even een fles water brengen naar Adorján, die is buiten hard aan het werk. Vanavond gaan we het plan voor een kippenhok even uittekenen, want die komen of deze week of volgende week al! (joehoe!). Ook komende tomatenplantjes deze week. Of we alles al klaar hebben? Nee.. absoluut niet, maar ach.. we passen ons aan, doen wat we kunnen en de rest komt morgen. En zo is niet alles wat het lijkt, of wat je vooraf verwacht.
Dit avontuur, deze stap, onze emigratie.. we hebben er nog geen seconde spijt van: het is mooi zoals het gaat. Je leert leven op een andere manier (hoewel dat soms nog moeilijk is). Het is gewoon anders… het past bij ons.
Tot gauw!
Na de nachtvorst waar ik de vorige keer over schreef, dachten wij na een paar nachten stoken in de boomgaard dat dat het laatste staartje van de winter achter de rug zou zijn. Nou.. echt niet dus! Nadien hebben we nog sneeuw gehad, flinke hagel en nog regelmatig vriest het in de nachten. Echter hebben we wel moeten besluiten onze grootse verwachtingen ietsje naar beneden te schroeven en hebben we besloten dat het niet haalbaar is elke nacht met nachtvorst te stoken. Hopelijk lukt het volgend jaar sproeiers in te zetten om de bomen te beschermen. Eigenlijk hebben we ons hele teeltplan aangepast. Hoe enthousiast we ook zijn, we gaan het simpelweg niet redden om zo’n 50 soorten groenten op de markt te brengen dit jaar. Haha.. leuk om te schrijven, dachten we echt dat dit haalbaar was? Hmmm…. 😊
Verder hierop inhakend wil ik jullie bedanken voor de vele leuke reacties. Het klopt: we voelen ons hier echt op onze plek. Maar heb niet de illusie dat alles hier al netjes is opgeruimd, op orde is en we zonder problemen (ofja.. uitdagingen) de dagen doorkomen. Haha.. nee dat is dus echt nog niet zo. We maken nog dagelijks overwegingen wat voor dat moment de prioriteit heeft qua werkzaamheden. Dat maakt dat nog niet alles dozen zijn uitgepakt of klusjes in huis af zijn. Wél staat de folietunnel er al! Lekker warm daarbinnen (haha.. schrijft een groene leek :P). Nu hopen dat onze plantjes zich niet opzij laten zetten door het aanwezige onkruid!
Niet alles is wat het lijkt.. zo ook voor de kinderen. Nóra is nog altijd van mening dat ons dorp “Roemenië” is, alles daarbuiten heeft een andere naam. Ook krijgen we regelmatig een klaagzang van de kids als we op eigen terrein aan het wandelen zijn “gaan we nog naar huis?!” “maar we zijn al thuis!” zeggen we dan (haha, heerlijk zo’n groot terrein!).
Klaar met typen.. ik ga even een fles water brengen naar Adorján, die is buiten hard aan het werk. Vanavond gaan we het plan voor een kippenhok even uittekenen, want die komen of deze week of volgende week al! (joehoe!). Ook komende tomatenplantjes deze week. Of we alles al klaar hebben? Nee.. absoluut niet, maar ach.. we passen ons aan, doen wat we kunnen en de rest komt morgen. En zo is niet alles wat het lijkt, of wat je vooraf verwacht.
Dit avontuur, deze stap, onze emigratie.. we hebben er nog geen seconde spijt van: het is mooi zoals het gaat. Je leert leven op een andere manier (hoewel dat soms nog moeilijk is). Het is gewoon anders… het past bij ons.
Tot gauw!