4. Hé, jij ook hier?
Palatca, 25 maart 2022
Twee weken Roemenië zijn voorbij gevlogen. Waar we in week één geleefd werden (en vooral maar door en door gingen) kwam er begin deze week ook even een besef momentje.. vandaar de titel “Hé, jij ook hier?!”. Gewend aan het Nederlandse ritme en de structuur, het leven daar, beseffend dat we het heel druk hebben gehad de laatste periode in Nederland, keken we begin deze week bewust wordend om ons heen. Waar moeten we alles laten? Waarom hebben we zoveel? Trots dat ik een paar maanden geleden was hoeveel spullen ik weg had gedaan, zo keek ik hier rond en dacht ik.. Hoezo opgeruimd? Wat een zooi!
Tja.. Zo romantisch is dat emigreren niet. Ook niet verwacht trouwens. Maar wel lastig om te kiezen.. want daar sta je dan opeens, weten dat je moet uitpakken, nog wat moet klussen in huis, met je gezin om je heen en ook te willen beginnen aan het op te starten bedrijf. Waar begin je dan?
Dat ritme komt er nu langzaam in. Les één die vooral geleerd hebben is: laat alles wat meer los. Een hele strakke planning: het gaat hier gewoon niet werken. “Even de papieren regelen” heeft ons al meerdere ritjes – zonder resultaat- naar de stad gekost. We kunnen ervan balen, maar daar hebben we alleen onszelf mee.
Dus… loslaten, de genietmodus aan en vooral: met open ogen om ons heen kijken. Want jeetje.. Wat is het hier mooi. Vanuit de tuin van de buren hebben we een geweldig mooi uitzicht, daar maken we zo af en toe dan ook dankbaar even gebruik van. Onze boomgaard is de perfecte plek voor verstoppertje met de kinderen (of voor Bobbie om achter buurkatten aan te rennen). Achter het huis bevindt zich de houtopslag, de kinderen vinden het erg leuk om te helpen. We hebben maar werkhandschoenen voor ze gekocht, want we hebben bij onszelf al de nodige splinters eruit moeten halen.
Voor de kinderen is onze nieuwe plek een geweldig avontuur. Hele dagen zijn ze buiten aan het spelen, aan het helpen en vooral aan het ontdekken. Tóbiás zijn we al een aantal keer kwijt geweest, hij wordt gewoonweg wel eens afgeleid en is dan opeens verdwenen (achter een vlinder aan rennend bijvoorbeeld) óf wat nog regelmatiger gebeurd: zijn peuterbuien in combinatie met ons grote terrein geeft hem veel mogelijkheden te ontsnappen van zijn zus of ouders. Boef dat het is!
Nóra is vooral lekker zichzelf. Ze geniet van het spelen in de tuin en weet nog van alles wat er gebeurt is vorig jaar in de zomer toen we hier waren. Soms is het even wennen “wat is alles hier ver weg he?” zei ze van de week nog onderweg naar de stad. Anderzijds benoemd ze regelmatig hoe leuk ze het hier in Roemenië vindt.
Wij kunnen het eigenlijk niet meer dan eens zijn met onze kids. Want ondanks dat we nog heel erg veel moeten (nee wacht.. ONTmoeten was het 😉), en dat het vooral omschakelen is, voelt deze plek echt als thuis voor ons.
Tot gauw! ;)
Tja.. Zo romantisch is dat emigreren niet. Ook niet verwacht trouwens. Maar wel lastig om te kiezen.. want daar sta je dan opeens, weten dat je moet uitpakken, nog wat moet klussen in huis, met je gezin om je heen en ook te willen beginnen aan het op te starten bedrijf. Waar begin je dan?
Dat ritme komt er nu langzaam in. Les één die vooral geleerd hebben is: laat alles wat meer los. Een hele strakke planning: het gaat hier gewoon niet werken. “Even de papieren regelen” heeft ons al meerdere ritjes – zonder resultaat- naar de stad gekost. We kunnen ervan balen, maar daar hebben we alleen onszelf mee.
Dus… loslaten, de genietmodus aan en vooral: met open ogen om ons heen kijken. Want jeetje.. Wat is het hier mooi. Vanuit de tuin van de buren hebben we een geweldig mooi uitzicht, daar maken we zo af en toe dan ook dankbaar even gebruik van. Onze boomgaard is de perfecte plek voor verstoppertje met de kinderen (of voor Bobbie om achter buurkatten aan te rennen). Achter het huis bevindt zich de houtopslag, de kinderen vinden het erg leuk om te helpen. We hebben maar werkhandschoenen voor ze gekocht, want we hebben bij onszelf al de nodige splinters eruit moeten halen.
Voor de kinderen is onze nieuwe plek een geweldig avontuur. Hele dagen zijn ze buiten aan het spelen, aan het helpen en vooral aan het ontdekken. Tóbiás zijn we al een aantal keer kwijt geweest, hij wordt gewoonweg wel eens afgeleid en is dan opeens verdwenen (achter een vlinder aan rennend bijvoorbeeld) óf wat nog regelmatiger gebeurd: zijn peuterbuien in combinatie met ons grote terrein geeft hem veel mogelijkheden te ontsnappen van zijn zus of ouders. Boef dat het is!
Nóra is vooral lekker zichzelf. Ze geniet van het spelen in de tuin en weet nog van alles wat er gebeurt is vorig jaar in de zomer toen we hier waren. Soms is het even wennen “wat is alles hier ver weg he?” zei ze van de week nog onderweg naar de stad. Anderzijds benoemd ze regelmatig hoe leuk ze het hier in Roemenië vindt.
Wij kunnen het eigenlijk niet meer dan eens zijn met onze kids. Want ondanks dat we nog heel erg veel moeten (nee wacht.. ONTmoeten was het 😉), en dat het vooral omschakelen is, voelt deze plek echt als thuis voor ons.
Tot gauw! ;)