4. (on)Zichtbare trots
Maandag 11 maart, 2024
Met de schooltassen van de kinderen in mijn hand, ga ik in mijn hoofd m’n ochtendriedeltje af: Kippen buiten? Check! Katten, geiten & honden gevoerd? Check! Water in broedmachine aangevuld? Check! En zelf hebben we ook al gegeten, tandengepoetst enz.
Nog gauw check ik even of Tóbiás ondertussen niet alweer in de modder ligt, maar nee.. vandaag is het hem gelukt schoon te blijven voor vertrek. Terwijl ik de kinderen roep voor vertrek, krijg ik meteen een boze reactie van Tóbiás. Ik mag hem niet roepen, want hij is onzichtbaar dus ik kan hem niet zomaar meenemen naar school. Uh.. oké vent. Gelukkig mag zijn schooltas wel in de auto en kan ik zijn jas wel zien, samen spreken we af dat de betovering verbroken wordt zodra we op school arriveren.
En nu zit ik hier van me af te typen. Echt tijd heb ik er eigenlijk niet voor. Er ligt immers altijd werk op ons te wachten. Er moeten nog koeken ingepakt worden, de overvolle wasmand roept me, we moeten nog heel veel zaaien. Achja.. we moeten allemaal altijd van alles. Eén ding scheelt, morgen moet er ook van alles, het werk loopt niet weg dus.. slow down, komt goed. Langzaamaan beginnen we het te leren.
Wanneer we ambitieus een werkdoel opstellen, dan weten we ondertussen dat je dit niet heel erg strak aan een tijd kan koppelen hier. Dat werkt gewoon echt niet en er komt vrijwel altijd van allerlei (onvoorzien) werk voorbij dat eerst moet gebeuren.
Vandaag is het precies twee jaar geleden dat we hier in Palatca arriveerden. Twee jaar alweer! Jullie zullen vast beamen dat de tijd echt snel voorbij gaat. En ondanks dat het hier nog geregeld een “zooitje” lijkt te zijn, zijn we maar wat trots wat we allemaal bereikt hebben in die tijd. Een pittige start was het wel (achteraf gezegd dan). “Even emigreren” zag ik vooraf wellicht wat rooskleuriger in dan dat het in realiteit was. Af en toe moet je zelf even een paar keer tegen de lamp lopen, even tegen het werk opzien, jezelf afvragen waar je eigenlijk mee bezig bent of hoe je bepaalde uitdagingen nu weer gaat aanpakken.
Maar nu.. 2 jaar later (en we hebben nog altijd van die momentjes hoor). Begint het hier langzaamaan lekker te lopen. De kippen leggen dagelijks eieren, in de omgeving kennen we veel mensen, de kinderen hebben hun vriendjes, we hebben onze vaste klanten die koeken kopen, op het terrein zelf is al heel veel verandert en plannen blijven we eigenlijk altijd maken, wijzigen, uitvoeren of voor ons uitschuiven.
En voor het eerst gingen we afgelopen weekend hier samen eens uit eten. Even geen werk, maar gewoonweg vieren wat we doen, wie we zijn, genieten van wat vrije tijd die we onszelf wat vaker zouden moeten gunnen.
De lente is begonnen, mijn favoriete seizoen! De eerste kuikens kropen vanmorgen uit hun ei. De geitjes mogen zo weer lekker springen en rennen in onze voortuin (het is even behelpen, we hebben hun wei nog niet kunnen omheinen tot nu toe). Bij de kippen is het oppassen geblazen, we hebben te veel hanen en die vallen ons tegenwoordig aan. Dat kan natuurlijk niet.. even kijken van welke haan we afscheid gaan nemen 😉. We hebben de afgelopen weken bovendien behoorlijk wat bomen en struiken gepland in ons toekomstige voedselbos.
Je leest het al.. we buffelen lekker door. Het is soms even kiezen, welke klus heeft prioriteit? Het is ook accepteren dat als je voor het één gaat, het andere werk blijft liggen. Waar we andere jaren grotere acties organiseerden om anderen te helpen, ligt voor nu de focus even op onszelf. Werk zat! En je zult zien.. aan het eind van het jaar hebben we uiteindelijk nog veel mensen geholpen met het één en ander. Maar daar is voor ons betreft niet altijd een actie voor nodig. Het zou normaal moeten zijn voor elkaar klaar te staan. Dat doen wij zelf graag en willen we ook meegeven aan de kinderen. En zo hebben we ook weer mensen om ons heen die voor ons klaar staan om te helpen of goede adviezen geven.
Mooi is dat.. de basis van het leven. Makkelijk? Absoluut niet! Altijd leuk? Nee, dan zou ik liegen. Maar mooi? Ja echt wel, we genieten ervan en hebben al heel veel geleerd. Ook weten we dat we nog lang niet zijn uitgeleerd en dat is mooi, want we staan te popelen onszelf verder te ontwikkelen.
En naast het ontwikkelen zouden we allemaal misschien af en toe een voorbeeld moeten nemen aan Tóbiás (met de nadruk op af en toe, niet al zijn gedragingen zijn voorbeeld-waardig 😉 ). Gewoon even lekker onzichtbaar willen zijn. Niets doen, niets verwachten, niets zeggen, niet rennen of werken, maar heel even stil zijn en daar stiekem heel erg van genieten.
Liefs!
Nog gauw check ik even of Tóbiás ondertussen niet alweer in de modder ligt, maar nee.. vandaag is het hem gelukt schoon te blijven voor vertrek. Terwijl ik de kinderen roep voor vertrek, krijg ik meteen een boze reactie van Tóbiás. Ik mag hem niet roepen, want hij is onzichtbaar dus ik kan hem niet zomaar meenemen naar school. Uh.. oké vent. Gelukkig mag zijn schooltas wel in de auto en kan ik zijn jas wel zien, samen spreken we af dat de betovering verbroken wordt zodra we op school arriveren.
En nu zit ik hier van me af te typen. Echt tijd heb ik er eigenlijk niet voor. Er ligt immers altijd werk op ons te wachten. Er moeten nog koeken ingepakt worden, de overvolle wasmand roept me, we moeten nog heel veel zaaien. Achja.. we moeten allemaal altijd van alles. Eén ding scheelt, morgen moet er ook van alles, het werk loopt niet weg dus.. slow down, komt goed. Langzaamaan beginnen we het te leren.
Wanneer we ambitieus een werkdoel opstellen, dan weten we ondertussen dat je dit niet heel erg strak aan een tijd kan koppelen hier. Dat werkt gewoon echt niet en er komt vrijwel altijd van allerlei (onvoorzien) werk voorbij dat eerst moet gebeuren.
Vandaag is het precies twee jaar geleden dat we hier in Palatca arriveerden. Twee jaar alweer! Jullie zullen vast beamen dat de tijd echt snel voorbij gaat. En ondanks dat het hier nog geregeld een “zooitje” lijkt te zijn, zijn we maar wat trots wat we allemaal bereikt hebben in die tijd. Een pittige start was het wel (achteraf gezegd dan). “Even emigreren” zag ik vooraf wellicht wat rooskleuriger in dan dat het in realiteit was. Af en toe moet je zelf even een paar keer tegen de lamp lopen, even tegen het werk opzien, jezelf afvragen waar je eigenlijk mee bezig bent of hoe je bepaalde uitdagingen nu weer gaat aanpakken.
Maar nu.. 2 jaar later (en we hebben nog altijd van die momentjes hoor). Begint het hier langzaamaan lekker te lopen. De kippen leggen dagelijks eieren, in de omgeving kennen we veel mensen, de kinderen hebben hun vriendjes, we hebben onze vaste klanten die koeken kopen, op het terrein zelf is al heel veel verandert en plannen blijven we eigenlijk altijd maken, wijzigen, uitvoeren of voor ons uitschuiven.
En voor het eerst gingen we afgelopen weekend hier samen eens uit eten. Even geen werk, maar gewoonweg vieren wat we doen, wie we zijn, genieten van wat vrije tijd die we onszelf wat vaker zouden moeten gunnen.
De lente is begonnen, mijn favoriete seizoen! De eerste kuikens kropen vanmorgen uit hun ei. De geitjes mogen zo weer lekker springen en rennen in onze voortuin (het is even behelpen, we hebben hun wei nog niet kunnen omheinen tot nu toe). Bij de kippen is het oppassen geblazen, we hebben te veel hanen en die vallen ons tegenwoordig aan. Dat kan natuurlijk niet.. even kijken van welke haan we afscheid gaan nemen 😉. We hebben de afgelopen weken bovendien behoorlijk wat bomen en struiken gepland in ons toekomstige voedselbos.
Je leest het al.. we buffelen lekker door. Het is soms even kiezen, welke klus heeft prioriteit? Het is ook accepteren dat als je voor het één gaat, het andere werk blijft liggen. Waar we andere jaren grotere acties organiseerden om anderen te helpen, ligt voor nu de focus even op onszelf. Werk zat! En je zult zien.. aan het eind van het jaar hebben we uiteindelijk nog veel mensen geholpen met het één en ander. Maar daar is voor ons betreft niet altijd een actie voor nodig. Het zou normaal moeten zijn voor elkaar klaar te staan. Dat doen wij zelf graag en willen we ook meegeven aan de kinderen. En zo hebben we ook weer mensen om ons heen die voor ons klaar staan om te helpen of goede adviezen geven.
Mooi is dat.. de basis van het leven. Makkelijk? Absoluut niet! Altijd leuk? Nee, dan zou ik liegen. Maar mooi? Ja echt wel, we genieten ervan en hebben al heel veel geleerd. Ook weten we dat we nog lang niet zijn uitgeleerd en dat is mooi, want we staan te popelen onszelf verder te ontwikkelen.
En naast het ontwikkelen zouden we allemaal misschien af en toe een voorbeeld moeten nemen aan Tóbiás (met de nadruk op af en toe, niet al zijn gedragingen zijn voorbeeld-waardig 😉 ). Gewoon even lekker onzichtbaar willen zijn. Niets doen, niets verwachten, niets zeggen, niet rennen of werken, maar heel even stil zijn en daar stiekem heel erg van genieten.
Liefs!