20. Een kleine wereld
Donderdag 17 november 2022
Na wekenlang volop zon is het flink schakelen. Sinds een week zitten we in de mist! Dat maakt de wereld een stukje kleiner. Waar je in de lente en zomer ziet dat iedereen buiten aan het werk is (in de tuin of aan het werk de dorpsroddels bij te houden), is het nu steeds wat stiller en rustiger.. op straat dan. Vandaag geen mist, maar regen. Nog elke dag dat het regent, zijn we blij met het wandelpad tussen ons woonhuis en de keuken en onze oprit.
Naast het weer dat ervoor zorgt dat de wereld er een stukje kleiner uitziet, leven we als gezin de komende tijd ook in een kleine wereld. Van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat staat hier in het teken van koeken. Toen we begin dit jaar het besluit moesten nemen naast de tuin en boomgaard er een andere inkomstenbron bij te nemen, zeiden we nog: rond de 300 koeken per week verkopen zou mooi zijn. Met de feestdagen in het vooruitzicht is dit momenteel het aantal dat we per dag produceren.
De kids spelen en doen hun ding en blijven helaas ook een beetje in de griep hangen. Een uitdagende combi is het dus, en nee.. dit gaan we op dit tempo niet vol houden met z’n tweeën. We hopen gauw iemand in de buurt te vinden die hier thuis af en toe een paar uur komt helpen.
Dus denk je: jeetje wat is het stil, ik hoor niets meer van de familie Rigo! Geen zorgen, we zijn druk! Bellen en decoreren gaat vaak best goed trouwens, dus voel je vrij een beldate te plannen 😉
8 maanden zijn we wel in Roemenië, wauw.. gaat snel! Tijd om alles geregeld te hebben dachten we zo. Na 5 minuten in de wachtkamer gezeten te hebben bij de plaatselijke huisarts (om ons in te schrijven), besloten we toch op zoek te gaan naar een ander adres. Waar ik vaak erg positief ben over Roemenië en onze ervaringen, was de wachtkamer alleen al een kleine shock. Gauw zijn we weggegaan. Nu staan we ingeschreven bij de huisarts in Bontida.
Ook aan de tandarts hebben we vorige week voor het eerst een bezoek gebracht. Nóra was altijd nogal een fan van de tandarts in Nederland (vooral van zijn krullen). Dus toen ik pas verkondigde dat we naar de tandarts gingen, stond Nóra te dansen in de kamer. Ondanks haar reactie toen ze hoorde dat het een andere tandarts was (“Een tandarts hier in Roemenië? Laat dan maar zitten!”) is deze tandarts ondertussen ook goedgekeurd. Gelukkig maar!
Tijd om af te sluiten. Na een paar weken grieperig thuis te hebben gezeten, gaat Nóra vandaag weer naar school. Terug naar haar klasgenootjes en weer wennen aan het schoolritme. Adorján staat alweer hard te werken om een nieuwe lading koeken te bakken, vanmiddag en vanavond mag ik er mijn persoonlijke handtekening op zetten: het decoreren geeft me nog altijd plezier! (Ik gok dat ik er over een maand wel even genoeg van heb overigens).
Voor degene die het altijd leuk vinden foto’s te kijken: ik leef even back to the basic met een leentelefoon van mijn schoonvader. Mijn eigen telefoon viel pas in de pot (verschrikkelijk, ik weet het.. hoe dan?) De kids waren blij dat dit het geval was vóór ik erop zat, ikzelf was vooral blij dat we een normaal toilet hebben, en geen schijthuis (wat hier op het platteland nog vrij normaal is). Na de decembermaand komt er hopelijk een moderner exemplaar mét goede camera tevoorschijn.
Of dit mijn laatste blog is van dit jaar? Wellicht.. we gaan het zien! Dat is volledig afhankelijk van de hoeveelheid werk & nachtrust. Smullende groetjes van de familie Peperk… uh Rigo!
Naast het weer dat ervoor zorgt dat de wereld er een stukje kleiner uitziet, leven we als gezin de komende tijd ook in een kleine wereld. Van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat staat hier in het teken van koeken. Toen we begin dit jaar het besluit moesten nemen naast de tuin en boomgaard er een andere inkomstenbron bij te nemen, zeiden we nog: rond de 300 koeken per week verkopen zou mooi zijn. Met de feestdagen in het vooruitzicht is dit momenteel het aantal dat we per dag produceren.
De kids spelen en doen hun ding en blijven helaas ook een beetje in de griep hangen. Een uitdagende combi is het dus, en nee.. dit gaan we op dit tempo niet vol houden met z’n tweeën. We hopen gauw iemand in de buurt te vinden die hier thuis af en toe een paar uur komt helpen.
Dus denk je: jeetje wat is het stil, ik hoor niets meer van de familie Rigo! Geen zorgen, we zijn druk! Bellen en decoreren gaat vaak best goed trouwens, dus voel je vrij een beldate te plannen 😉
8 maanden zijn we wel in Roemenië, wauw.. gaat snel! Tijd om alles geregeld te hebben dachten we zo. Na 5 minuten in de wachtkamer gezeten te hebben bij de plaatselijke huisarts (om ons in te schrijven), besloten we toch op zoek te gaan naar een ander adres. Waar ik vaak erg positief ben over Roemenië en onze ervaringen, was de wachtkamer alleen al een kleine shock. Gauw zijn we weggegaan. Nu staan we ingeschreven bij de huisarts in Bontida.
Ook aan de tandarts hebben we vorige week voor het eerst een bezoek gebracht. Nóra was altijd nogal een fan van de tandarts in Nederland (vooral van zijn krullen). Dus toen ik pas verkondigde dat we naar de tandarts gingen, stond Nóra te dansen in de kamer. Ondanks haar reactie toen ze hoorde dat het een andere tandarts was (“Een tandarts hier in Roemenië? Laat dan maar zitten!”) is deze tandarts ondertussen ook goedgekeurd. Gelukkig maar!
Tijd om af te sluiten. Na een paar weken grieperig thuis te hebben gezeten, gaat Nóra vandaag weer naar school. Terug naar haar klasgenootjes en weer wennen aan het schoolritme. Adorján staat alweer hard te werken om een nieuwe lading koeken te bakken, vanmiddag en vanavond mag ik er mijn persoonlijke handtekening op zetten: het decoreren geeft me nog altijd plezier! (Ik gok dat ik er over een maand wel even genoeg van heb overigens).
Voor degene die het altijd leuk vinden foto’s te kijken: ik leef even back to the basic met een leentelefoon van mijn schoonvader. Mijn eigen telefoon viel pas in de pot (verschrikkelijk, ik weet het.. hoe dan?) De kids waren blij dat dit het geval was vóór ik erop zat, ikzelf was vooral blij dat we een normaal toilet hebben, en geen schijthuis (wat hier op het platteland nog vrij normaal is). Na de decembermaand komt er hopelijk een moderner exemplaar mét goede camera tevoorschijn.
Of dit mijn laatste blog is van dit jaar? Wellicht.. we gaan het zien! Dat is volledig afhankelijk van de hoeveelheid werk & nachtrust. Smullende groetjes van de familie Peperk… uh Rigo!