2022
2022
2022, wat was je voor ons een bijzonder jaar. In januari vol spanning, nog aan het werk en Tóbiás was in februari even zo beroerd, dat hij nog een paar nachten in het ziekenhuis moest blijven om niet uit te drogen. In maart begon voor ons een nieuw avontuur.. wat stonden we er toen anders in dan dat we nu staan. Maargoed, laten we eerlijk zijn: iedereen begon dit jaar anders dan dat de wereld er nu uit ziet.
Ondanks de vele sprongen die we hebben moeten maken (en soms was het best even spannend hoe we alles zouden redden), genieten we nog altijd van onze plek.
Je hebt vast al een vermoeden: dit is het laatste blog van dit jaar. Niet dat ik niets te schrijven heb (van de week had ik nog een half blogverhaal in mijn hoofd, over schoolpleinmoeders. Hoe ik daar eigenlijk echt niet tussen pas. Van de moeders, zie ik er vaak nog het meest uit als een dorpsmoeke. Regelmatig draag ik (met plezier) een hoofddoek opgerold als haarband om mijn hoofd, wollen broek en wollen vest, vieze schoenen (soms is het nog wel iets modderig hier). Tja… echt stads zie ik er niet uit, maar uitmaken doet het me niet. We zijn wie we zijn, Rigootjes in voor en tegenspoed 😉 haha!
Ik wil jullie als lezers bedanken! Wat hebben we dit jaar veel leuke berichtjes ontvangen. Voorspellingen of doelen voor 2023 hebben we nog niet, wel een leuk uitje. In januari staat op de planning om een bliksembezoekje aan NL te brengen!
Maar voor het zover is: eerst even tot rust komen. Tóbiás is gelukkig weer beter, Bobbie is weer de oude, ik voel me ook weer prima. De grootste gekte rondom de koeken is voorbij, nog twee weken, dan vieren we Kerst.
We wensen jullie hele fijne en mooie feestdagen toe! (Een kaartje hebben we dit jaar niet gestuurd, maar de wensen zijn net zo gemeend.)
Gister werden we verrast, ik schreef er nog gauw een gedichtje over. Ik deel hem graag met jullie en tot in 2023: want ook dan schrijf ik lekker door.
Alle goeds voor jullie! (digitale knuffel erbij uiteraard 😊 )
2022, wat was je voor ons een bijzonder jaar. In januari vol spanning, nog aan het werk en Tóbiás was in februari even zo beroerd, dat hij nog een paar nachten in het ziekenhuis moest blijven om niet uit te drogen. In maart begon voor ons een nieuw avontuur.. wat stonden we er toen anders in dan dat we nu staan. Maargoed, laten we eerlijk zijn: iedereen begon dit jaar anders dan dat de wereld er nu uit ziet.
Ondanks de vele sprongen die we hebben moeten maken (en soms was het best even spannend hoe we alles zouden redden), genieten we nog altijd van onze plek.
Je hebt vast al een vermoeden: dit is het laatste blog van dit jaar. Niet dat ik niets te schrijven heb (van de week had ik nog een half blogverhaal in mijn hoofd, over schoolpleinmoeders. Hoe ik daar eigenlijk echt niet tussen pas. Van de moeders, zie ik er vaak nog het meest uit als een dorpsmoeke. Regelmatig draag ik (met plezier) een hoofddoek opgerold als haarband om mijn hoofd, wollen broek en wollen vest, vieze schoenen (soms is het nog wel iets modderig hier). Tja… echt stads zie ik er niet uit, maar uitmaken doet het me niet. We zijn wie we zijn, Rigootjes in voor en tegenspoed 😉 haha!
Ik wil jullie als lezers bedanken! Wat hebben we dit jaar veel leuke berichtjes ontvangen. Voorspellingen of doelen voor 2023 hebben we nog niet, wel een leuk uitje. In januari staat op de planning om een bliksembezoekje aan NL te brengen!
Maar voor het zover is: eerst even tot rust komen. Tóbiás is gelukkig weer beter, Bobbie is weer de oude, ik voel me ook weer prima. De grootste gekte rondom de koeken is voorbij, nog twee weken, dan vieren we Kerst.
We wensen jullie hele fijne en mooie feestdagen toe! (Een kaartje hebben we dit jaar niet gestuurd, maar de wensen zijn net zo gemeend.)
Gister werden we verrast, ik schreef er nog gauw een gedichtje over. Ik deel hem graag met jullie en tot in 2023: want ook dan schrijf ik lekker door.
Alle goeds voor jullie! (digitale knuffel erbij uiteraard 😊 )
Laagje voor laagje
De wereld verandert van kleur
We staan even stil
Stappen uit de dagelijkse sleur
De kinderen blij
Proeven, kijken, voelen.. wat bijzonder
Hoe de natuur zijn eigen gang gaat
Is en blijft een wonder
We gaan weer verder
Terwijl we werken kleurt de wereld nog meer wit
Het blijft mooi
De magie die in de eerste sneeuwvlok zit.