17. Aanpassen en doorgaan
Met mijn wollen broek, trui, sjaal, kopje koffie zit ik achter de computer. Het is half 8, maar we vinden het wel best voor vandaag.. deur op slot, tv gaat zo nog even aan en morgen zien we wel weer. Het zijn niet de makkelijkste dagen, niet voor ons, en al helemaal niet voor familie in Nederland. Het zijn van die dagen dat je er extra van baalt niet even op de fiets te kunnen stappen om een kopje thee te drinken of een pan soep te koken voor de ander.
Er verder niet op ingaande (dit blog gaat immers over ons als familie in Palatca en ons leven hier), gaat het werk thuis ondertussen gewoon door. Waar we vorige week een record aan koeken gebakken en verkocht hebben, besloten we deze week eens geen koeken te bakken. Er is thuis immers meer dan genoeg werk te doen. We boffen met het weer, de zon komt elke dag (na de mist) weer tevoorschijn en eenmaal goed op gang, is het in de middag buiten heerlijk warm. Het is ons duidelijk: wij zijn geen zomermensen. Waar we in de zomer ons vaak wat loom voelde door de warmte, geeft de herfst ons extra energie. Met een pracht aan kleurenpaletten die de natuur ons geeft, het mooie weer, de vallende blaadjes en nog steeds een overvloed aan groente uit de tuin, komen wij de dagen goed door.
Ik als leek kijk echt mijn ogen uit. Nog dagelijks eten we tomaatjes uit de tunnel (bizar hoelang die planten vruchten blijven geven!). Twee weken geleden hebben we van onze appels sap laten maken, het resultaat mag er wezen: 66 zakken (van 3 liter, met zo’n kraantje) biologische sap en – al zeg ik het zelf- heerlijk is de sap! Gisteren en vandaag zijn we druk bezig geweest met het maken van zuurkool en van gekregen kweeperen maakten we jam. En wie nu denkt: past dit wel in jullie kelder? Nou… eigenlijk niet echt nee. Maargoed: er zijn nog wat hoekjes vrij, ik kan er nog in én uit, dus het past… nóg wel tenminste.
Het zal jullie niet ontgaan zijn dat de verkoop van de koeken op dit moment best goed gaat. Dat geeft ons als gezin iets meer lucht, ruimte om te investeren. Zo hebben we een extra auto gekocht (oude bak hoor.. 2002!). Dit geeft ons meer bewegingsvrijheid. De school van Nóra eindigt dagelijks om 12 uur, met één auto was het soms lastig haalbaar om dan op pad te gaan of juist op tijd weer thuis te zijn. Naast de extra auto hebben we een lantaarnpaal op zonne-energie aangeschaft en een oprit aangelegd (dag modder!). Stap voor stap.. we komen er wel gelukkig!
Afgelopen zaterdag gingen Adorján en ik een dagje uit. Prachtig weer was het! Plan was om naar de grootste markt van het jaar te gaan in Negreni. Cluj voorbijrijdend, kwamen we al gauw in de file terecht. Waar we een half jaar geleden waarschijnlijk vloekend 3 uur in de file waren blijven staan, om vervolgens chagrijnig over de markt te lopen, ging het dit keer anders. We keerden de auto, reden terug naar Cluj en hebben daar genoten van een gezellige dag in de stad zelf. Toegeven: we hadden eerder moeten vertrekken om naar de Negreni te gaan, maargoed.. dit kwam thuis niet uit en achteraf gezien was het mooi zoals het die dag liep. Dit typeert misschien nog wel het meest ons leven in Roemenië. We leven wat meer op de flow, passen geregeld onze plannen aan om die vervolgens weer te wijzigen. Accepteren gemakkelijker als het even anders gaat en proberen er dan alsnog het beste van te maken. En nee.. dit gaat niet altijd zonder omschakelmoment of discussie (jaaa… dat kunnen we prima hoor!) maar het hoort erbij en op een dag als afgelopen zaterdag, kwam het ons achteraf gezien verdomd goed uit.
Er verder niet op ingaande (dit blog gaat immers over ons als familie in Palatca en ons leven hier), gaat het werk thuis ondertussen gewoon door. Waar we vorige week een record aan koeken gebakken en verkocht hebben, besloten we deze week eens geen koeken te bakken. Er is thuis immers meer dan genoeg werk te doen. We boffen met het weer, de zon komt elke dag (na de mist) weer tevoorschijn en eenmaal goed op gang, is het in de middag buiten heerlijk warm. Het is ons duidelijk: wij zijn geen zomermensen. Waar we in de zomer ons vaak wat loom voelde door de warmte, geeft de herfst ons extra energie. Met een pracht aan kleurenpaletten die de natuur ons geeft, het mooie weer, de vallende blaadjes en nog steeds een overvloed aan groente uit de tuin, komen wij de dagen goed door.
Ik als leek kijk echt mijn ogen uit. Nog dagelijks eten we tomaatjes uit de tunnel (bizar hoelang die planten vruchten blijven geven!). Twee weken geleden hebben we van onze appels sap laten maken, het resultaat mag er wezen: 66 zakken (van 3 liter, met zo’n kraantje) biologische sap en – al zeg ik het zelf- heerlijk is de sap! Gisteren en vandaag zijn we druk bezig geweest met het maken van zuurkool en van gekregen kweeperen maakten we jam. En wie nu denkt: past dit wel in jullie kelder? Nou… eigenlijk niet echt nee. Maargoed: er zijn nog wat hoekjes vrij, ik kan er nog in én uit, dus het past… nóg wel tenminste.
Het zal jullie niet ontgaan zijn dat de verkoop van de koeken op dit moment best goed gaat. Dat geeft ons als gezin iets meer lucht, ruimte om te investeren. Zo hebben we een extra auto gekocht (oude bak hoor.. 2002!). Dit geeft ons meer bewegingsvrijheid. De school van Nóra eindigt dagelijks om 12 uur, met één auto was het soms lastig haalbaar om dan op pad te gaan of juist op tijd weer thuis te zijn. Naast de extra auto hebben we een lantaarnpaal op zonne-energie aangeschaft en een oprit aangelegd (dag modder!). Stap voor stap.. we komen er wel gelukkig!
Afgelopen zaterdag gingen Adorján en ik een dagje uit. Prachtig weer was het! Plan was om naar de grootste markt van het jaar te gaan in Negreni. Cluj voorbijrijdend, kwamen we al gauw in de file terecht. Waar we een half jaar geleden waarschijnlijk vloekend 3 uur in de file waren blijven staan, om vervolgens chagrijnig over de markt te lopen, ging het dit keer anders. We keerden de auto, reden terug naar Cluj en hebben daar genoten van een gezellige dag in de stad zelf. Toegeven: we hadden eerder moeten vertrekken om naar de Negreni te gaan, maargoed.. dit kwam thuis niet uit en achteraf gezien was het mooi zoals het die dag liep. Dit typeert misschien nog wel het meest ons leven in Roemenië. We leven wat meer op de flow, passen geregeld onze plannen aan om die vervolgens weer te wijzigen. Accepteren gemakkelijker als het even anders gaat en proberen er dan alsnog het beste van te maken. En nee.. dit gaat niet altijd zonder omschakelmoment of discussie (jaaa… dat kunnen we prima hoor!) maar het hoort erbij en op een dag als afgelopen zaterdag, kwam het ons achteraf gezien verdomd goed uit.