3. Leven op gevoel
Zondag 18 februari, 2024
Zittend in onze “leefkamer” (het is onze slaapkamer, woonkamer, kantoor en kledingkast in één) met op de achtergrond peppa-pig geluiden, een kukelende haan, een briesje wind en het zachte gezoem van de computer, wacht ik op mijn thee die langzaam meer smaak krijgt. De kinderen hebben het ‘geluk’ weer één of ander virus onder de leden te hebben, de schade valt echter nog reuze mee. Er wordt vooral veel gehoest, maar ze hebben genoeg energie om thuis buiten rond te struinen, even in de zon te zitten en met de dieren te knuffelen of te knutselen. Op deze manier is “ziek zijn” geloof ik niet heel vervelend!
Leuk weetje (ik heb even geteld) dit is ondertussen het 77e blog welke ik online plaats, we gaan dus gewoon langzaam naar de 100 en ik heb er in die tussentijd (sinds 2017) heel wat lezers bij!
En nu de zaken rondom huize Rigo. De voorjaarsvakantie is aangebroken, de komende week zijn de kinderen lekker vrij. Echte vakantieplannen hebben we niet, (eigenlijk zijn we net pas terug van de vakantie uit NL). Voor de kenners: ja het klopt, deze “oud juf” heeft er dus geen problemen mee om de kids een aantal dagen te laten spijbelen om familie in het verre buitenland te bezoeken 😊.
Adorján is dit weekend verkopen tijdens een klein event in Cluj, lange dagen zijn het, want een echte stilzitter is Adorján niet. Hij werkt toch eigenlijk liever in de tuin! (morgen dan maar weer).
Ondertussen is Joska hier vrijwel dagelijks aan het werk. Het hout dat we gekocht hebben moet gekloofd worden, een hele klus! Ik heb ook een poging gedaan hout te kloven, wat hebben we gelachen. “Leven op gevoel” betekent ook dat je moet toegeven als je ergens echt geen gevoel voor hebt. Bij deze.. kloven laat ik aan anderen over. Met de kettingzaag de stammen in stukken zagen, gaat me trouwens prima af (best lekker om af en toe even van je af te “rammen”).
Buiten is het enorm zacht voor de tijd van het jaar. Al een aantal dagen maken we dagelijks behoorlijk wat uren buiten door. Dubbel is het: enerzijds is het heerlijk. We laden onszelf op, krijgen nieuwe energie en echte kriebels om in de tuin aan het werk te gaan. Anderzijds is het pas februari en echt veel te vroeg voor deze temperaturen. De fruitbomen denken straks al dat het voorjaar is, als het straks dan toch weer gaat vriezen (in maart/april) dan kunnen we een goede oogst dit jaar weer vergeten.
Steeds beter lukt het om te leven met de flow. Zo zijn we al weken bezig met de voorbereidingen een hek te maken over de breedte in onze achtertuin (om ongewenste dierlijke bezoekers op afstand te houden). Het maken van de palen vergt veel tijd, maar dit is het.. we willen geen kant en klaar hek uit de winkel. Er zit tijd in, gevoel, uren zweten en het eindresultaat mag er straks wezen!
De sproeiers in de tunnel zetten we al geregeld aan, dit doen we zodat de bodem daar niet zal uitdrogen (er zit immers het hele jaar door een zeil boven). De tuin is gespit en aankomende week wordt er weer mest gebracht (met paard en wagen) om de tuin te kunnen bemesten.
En zo werken we ons de weken wel rond. Wat vaker houden we een pauze tussendoor. En we accepteren het ook gewoon als het af en toe een rommeltje is: want werk is er altijd, een nieuwe dag komt ook vanzelf weer.
Waar gisterochtend de agenda voor aankomende week er nog leeg uitzag, is hij ondertussen alweer gevuld. En zo werkt dat hier. Geen lang termijn afspraken, heb je wat nodig? Dan kan het zijn dat het morgen geregeld is, het kan ook zijn dat je even moet wachten.
De komende weken hebben we er in elk geval een klusje bij. Joska kreeg van de geitenboer uit de buurt twee geitjes, een paar moedergeiten hadden een drieling gekregen en hierdoor niet genoeg melk voor alle kleintjes. Twee kleintjes nam Joska al mee naar huis, thuis aangekomen dacht hij “uhm, wat moet ik er eigenlijk mee?”. Je raadt het al.. hij was hier aan het werk en vroeg zich opeens af of wij geen plek hadden voor twee geitjes?! (en voor de goede bekenden: het klopt, we hebben altijd geroepen geen geitjes te willen, je weet wel.. “een geit leert je vloeken”.) Maar steeds vaker volgen we gewoon ons gevoel. Dus tijdens het overwegen… “Is het handig nu een paar geitjes te nemen?” was het antwoord absoluut “neeeee, genoeg werk, waar beginnen we aan?!”.
Echter op de vraag “Worden we er blij van meer dieren om ons heen te hebben? “was het antwoord: “Ja natuurlijk! “. Dus de geitjes komen er. Zolang we nog geen vaste plek hebben voor ze, blijven ze nog even bij Joska logeren en daarna komen ze hier. Zo kunnen wij er lekker voor zorgen, van genieten en af en toe vast ook even vloeken.
Tijd om af te sluiten. De kippen willen naar buiten, de honden en katten hebben honger, we hebben twee konijntjes te logeren voor een week en oh ja wacht, de kinderen moeten ook eten 😉.
Fijne dag!
Leuk weetje (ik heb even geteld) dit is ondertussen het 77e blog welke ik online plaats, we gaan dus gewoon langzaam naar de 100 en ik heb er in die tussentijd (sinds 2017) heel wat lezers bij!
En nu de zaken rondom huize Rigo. De voorjaarsvakantie is aangebroken, de komende week zijn de kinderen lekker vrij. Echte vakantieplannen hebben we niet, (eigenlijk zijn we net pas terug van de vakantie uit NL). Voor de kenners: ja het klopt, deze “oud juf” heeft er dus geen problemen mee om de kids een aantal dagen te laten spijbelen om familie in het verre buitenland te bezoeken 😊.
Adorján is dit weekend verkopen tijdens een klein event in Cluj, lange dagen zijn het, want een echte stilzitter is Adorján niet. Hij werkt toch eigenlijk liever in de tuin! (morgen dan maar weer).
Ondertussen is Joska hier vrijwel dagelijks aan het werk. Het hout dat we gekocht hebben moet gekloofd worden, een hele klus! Ik heb ook een poging gedaan hout te kloven, wat hebben we gelachen. “Leven op gevoel” betekent ook dat je moet toegeven als je ergens echt geen gevoel voor hebt. Bij deze.. kloven laat ik aan anderen over. Met de kettingzaag de stammen in stukken zagen, gaat me trouwens prima af (best lekker om af en toe even van je af te “rammen”).
Buiten is het enorm zacht voor de tijd van het jaar. Al een aantal dagen maken we dagelijks behoorlijk wat uren buiten door. Dubbel is het: enerzijds is het heerlijk. We laden onszelf op, krijgen nieuwe energie en echte kriebels om in de tuin aan het werk te gaan. Anderzijds is het pas februari en echt veel te vroeg voor deze temperaturen. De fruitbomen denken straks al dat het voorjaar is, als het straks dan toch weer gaat vriezen (in maart/april) dan kunnen we een goede oogst dit jaar weer vergeten.
Steeds beter lukt het om te leven met de flow. Zo zijn we al weken bezig met de voorbereidingen een hek te maken over de breedte in onze achtertuin (om ongewenste dierlijke bezoekers op afstand te houden). Het maken van de palen vergt veel tijd, maar dit is het.. we willen geen kant en klaar hek uit de winkel. Er zit tijd in, gevoel, uren zweten en het eindresultaat mag er straks wezen!
De sproeiers in de tunnel zetten we al geregeld aan, dit doen we zodat de bodem daar niet zal uitdrogen (er zit immers het hele jaar door een zeil boven). De tuin is gespit en aankomende week wordt er weer mest gebracht (met paard en wagen) om de tuin te kunnen bemesten.
En zo werken we ons de weken wel rond. Wat vaker houden we een pauze tussendoor. En we accepteren het ook gewoon als het af en toe een rommeltje is: want werk is er altijd, een nieuwe dag komt ook vanzelf weer.
Waar gisterochtend de agenda voor aankomende week er nog leeg uitzag, is hij ondertussen alweer gevuld. En zo werkt dat hier. Geen lang termijn afspraken, heb je wat nodig? Dan kan het zijn dat het morgen geregeld is, het kan ook zijn dat je even moet wachten.
De komende weken hebben we er in elk geval een klusje bij. Joska kreeg van de geitenboer uit de buurt twee geitjes, een paar moedergeiten hadden een drieling gekregen en hierdoor niet genoeg melk voor alle kleintjes. Twee kleintjes nam Joska al mee naar huis, thuis aangekomen dacht hij “uhm, wat moet ik er eigenlijk mee?”. Je raadt het al.. hij was hier aan het werk en vroeg zich opeens af of wij geen plek hadden voor twee geitjes?! (en voor de goede bekenden: het klopt, we hebben altijd geroepen geen geitjes te willen, je weet wel.. “een geit leert je vloeken”.) Maar steeds vaker volgen we gewoon ons gevoel. Dus tijdens het overwegen… “Is het handig nu een paar geitjes te nemen?” was het antwoord absoluut “neeeee, genoeg werk, waar beginnen we aan?!”.
Echter op de vraag “Worden we er blij van meer dieren om ons heen te hebben? “was het antwoord: “Ja natuurlijk! “. Dus de geitjes komen er. Zolang we nog geen vaste plek hebben voor ze, blijven ze nog even bij Joska logeren en daarna komen ze hier. Zo kunnen wij er lekker voor zorgen, van genieten en af en toe vast ook even vloeken.
Tijd om af te sluiten. De kippen willen naar buiten, de honden en katten hebben honger, we hebben twee konijntjes te logeren voor een week en oh ja wacht, de kinderen moeten ook eten 😉.
Fijne dag!