Palatca, 29 november 2022
Deze week kregen we de eer de door wakker te worden van een flinke peuter driftbui van Tóbiás (dat was rond een uur of 6). Waar normaal onze ogen al wegdraaiend soms een beetje gek worden van deze beste buien (passionele kids hebben we :P) maakte het me maandagochtend blij en dankbaar. Tóbiás is ondertussen al een paar weken grieperig. Keelamandelen ontstoken en afgelopen weekend kreeg hij er nog een buikvirus bovenop. Zo’n stille hangerige peuter.. dat zijn we niet gewend. Een driftbui maakt je dan blij.. hij heeft weer energie!
Na een bezoekje aan de huisarts (waar we alsnog besloten hebben voor Tóbiás en mijzelf aan de antibiotica te beginnen) reed ik terug naar huis. De ritjes naar de huisarts of naar de kleuterschool gaan prima en ondertussen gaat thuis het werk door. Sinds kort hebben we er twee medewerksters bij. Het voelt als luxe, maar alsnog is het met z’n allen hard aanpoten. De medewerksters kleuren de koeken of zorgen voor enkele afrondende versieringen, ook helpen ze met het inpakken. Dat scheelt ons enorm veel tijd, want eerlijk.. het was niet bij te benen. Deze week komen we rond de 2000 koeken uit op bestelling (want tijd om zelf op een markt te staan, hebben we niet).
Voor de kinderen ligt de adventskalender al klaar, we overwegen er ook één voor onszelf te kopen. De drukte rondom de koeken is echt tot Kerst. We werken ons drie keer in de rondte, wetende dat er in het voorjaar weinig inkomsten zijn. Het is hier dus geen stilte voor de storm, maar juist die storm vóór de stilte!
Bobbie zorgde vorige week ook voor een ongewone stilte en daarna een storm hier thuis. De batterij van zijn halsbandje bleek leeg te zijn en Bobbie zag zijn kans om op avontuur te gaan. Zoeken heeft in deze omgeving weinig nut, overal natuur om ons heen. Vrijdagochtend was Bobbie er gelukkig weer, maar hij was er wel beroerd aan toe. Bibberend, vies en moeite met lopen, dat was voor ons allen even schrikken! (Wat heeft hij nou uitgespookt?!). Nu gaat het weer beter met hem, hij is nog niet helemaal de oude, maar het gaat de goede kant op gelukkig!
Storm voor de stilte.. we hopen in onze gezinssituatie iets eerder die rust (en beterschap) te krijgen, vooral voor Tóbiás. Nóra kan overigens niet wachten tot het Kerst is, hoopt op sneeuw, heeft zin in oliebollen en kijkt haar ogen uit met kerstverlichting die zo nu overal om ons heen verschijnt. En ondertussen buffelen we door. Rendieren, kerstbomen, sneeuwpoppen, handschoenen… het komt hier bijna aan de lopende band voorbij met bakken en decoreren. En nog steeds vinden we het leuk 😉 haha!
Na een bezoekje aan de huisarts (waar we alsnog besloten hebben voor Tóbiás en mijzelf aan de antibiotica te beginnen) reed ik terug naar huis. De ritjes naar de huisarts of naar de kleuterschool gaan prima en ondertussen gaat thuis het werk door. Sinds kort hebben we er twee medewerksters bij. Het voelt als luxe, maar alsnog is het met z’n allen hard aanpoten. De medewerksters kleuren de koeken of zorgen voor enkele afrondende versieringen, ook helpen ze met het inpakken. Dat scheelt ons enorm veel tijd, want eerlijk.. het was niet bij te benen. Deze week komen we rond de 2000 koeken uit op bestelling (want tijd om zelf op een markt te staan, hebben we niet).
Voor de kinderen ligt de adventskalender al klaar, we overwegen er ook één voor onszelf te kopen. De drukte rondom de koeken is echt tot Kerst. We werken ons drie keer in de rondte, wetende dat er in het voorjaar weinig inkomsten zijn. Het is hier dus geen stilte voor de storm, maar juist die storm vóór de stilte!
Bobbie zorgde vorige week ook voor een ongewone stilte en daarna een storm hier thuis. De batterij van zijn halsbandje bleek leeg te zijn en Bobbie zag zijn kans om op avontuur te gaan. Zoeken heeft in deze omgeving weinig nut, overal natuur om ons heen. Vrijdagochtend was Bobbie er gelukkig weer, maar hij was er wel beroerd aan toe. Bibberend, vies en moeite met lopen, dat was voor ons allen even schrikken! (Wat heeft hij nou uitgespookt?!). Nu gaat het weer beter met hem, hij is nog niet helemaal de oude, maar het gaat de goede kant op gelukkig!
Storm voor de stilte.. we hopen in onze gezinssituatie iets eerder die rust (en beterschap) te krijgen, vooral voor Tóbiás. Nóra kan overigens niet wachten tot het Kerst is, hoopt op sneeuw, heeft zin in oliebollen en kijkt haar ogen uit met kerstverlichting die zo nu overal om ons heen verschijnt. En ondertussen buffelen we door. Rendieren, kerstbomen, sneeuwpoppen, handschoenen… het komt hier bijna aan de lopende band voorbij met bakken en decoreren. En nog steeds vinden we het leuk 😉 haha!
Even melk halen in het dorp!